Hlín. - 15.12.1903, Síða 22

16
Hlín.
Nr. 1. 2. b.
mildara loftslag en heima á okkar kalda íslandi; hún
getur aldrei dafnað þar eins vel og heima; heldur eigi
ilm sínum og angan eða lit. Eg reyndi þetta fyrir
mörgum árum, þegar fluttar voru jurtir heiman af ís-
landi og gróðursettar í grasagarði háskólans í Kaup-
mannahöfn eða sáð var til þeirra íslenzku fræi; jurt-
irnar spruttu að vísu, urðu kann ske stærri og gróður
þeirra meiri, en fengu aldrei þann ilm og útlit sem
systur þeirra heima á Fróni. — Það er satt, sem orðs-
kviðurinn segir, að „heima þrífast börnin bezt“. — Mór
íinnst það nái eigi nokkurri átt, að flýja að heiman,
þótt hart láti í ári. Hvern veg fer hér í Dakota, þar
sem íslendingar, er flutzt hafa hingað vestur fyrir
mannsaldri síðan, eiga stórar og blómlegar nýlendur.
Alt sýnist leika bændunum íslenzku í lyndi; þeir sitja
sem stórhöfðingjar á góðum jörðum; jarðvegurinn er
frjósamur og gefur mikla uppskeru árlega. Tíðarfar er
að mun mildara og jafnara en á íslandi, og þó — þeg-
ar frostin koma eða hitarnir og þurkarnir ganga á sumr-
in eða rigningar ganga á haustin og hamla liveitiupp-
skerunni, eða það koma haglél á miðju sumri eða
•engisprettur, sem á einu vetfangi eyðileggja allan gróður
svo eigi verður stingandi stráið eftir! er þá eigi jafnan
viðkvæðið, að Dakota só eigi byggileg, nema fyrir Indí
ána, Eskimóa og annan skrælingjalýð; er þetta sann-
gjarnt og rétt? Og þó mönnum hór líði yflr höfuð
vel og menn hafi nóg fyrir sjg að leggja, eru menn
eigi sí og æ, að hugsa um að flýja hóðan að sunnan?
Menn taka sig svo hópum saman og flytja úr frjósömu
bygðarlagi og flytja sig vestur að hafi, eða jafnvel norð-
ur í Kanada, — tvö-, þrjú-hundruð mílur norður — til
þess að flýja kuldann! Menn trúa því jafnvel, að því
norðar sem dregnr, því heitara og frostminna sé lofts-