Hlín. - 15.12.1903, Qupperneq 27

Nr. 1. 2 .b.
Hlín
17
lagið, heyrði eg einu sinni Kanadaagent fullyrða þetta;
en eftir mínu litla viti, getur eigi svo verið, nema svo
skyldi vera sem í Rímbeglu segir, að helvíti sé nyrzt á
jarðarhnettinum og þaðan leggi hita um Norður-Kanada;
um það get eg eigi borið. — Nei, það eru brotin ker í
öllum löndum, og hvert land hefir sína kosti og bresti,
ísland heflr og sannarlega sína kosti, og jafnvel þó að
stundum láti þar illa í ári. Það er satt, sem þjóð-
skáldið okkar góða kveður: „Oft finst oss vort land
eins og helgrinda hjarn, en hart er það að eins sem
móðir við barn, það agar oss strangt með sín ísköldu él, en
á samt til bliðu, það meinar alt vel“. Og þó að Vest-
urheimur, Bandaríkin og Kanada, hafl fjarska imkla
kosti fram yflr gamla landið, og landskostir séu að öllu
betri en heima; þó að veðuráttufar sé miklu mildara
en á Fróni, þá er þó varúðarvert, að fleygja íslandi að
eins vegna kulda og hafíss. Menn verða líka sannar-
lega að hugsa um, að mönnum geti líkamlega, í heilsu-
legu tilliti liðið hér vel. Heilsan er mikils virði, og ný-
byggjar þurfa eigi hvað sízt að halda á hraustum iík-
ama, þvi víst er það að menn þurfa eins hér í Vest-
urheimi og annarsstaðar að vinna fyrir daglegu brauði
í svita síns andlitis. Hér koma landarnir óvanir allri
jarðyrkjuvinnu, taka sér lönd í óbygðum, fjarri járn-
brautum, og þó menn eigi nema fái fyrir ekkert bújörð,
þá þarf að vinna hana og yrkja; menn geta eigi látið
jörðina óunna í askana. Nei, það þarf vinnu til þess, að
hún gefl af sér uppskeru, og það mikla vinnu. Menn
þurfa að heiman, að venjast matarháttum innlendra
manna og menn þurfa að venjast loftslaginu.
Nú er því svo farið, að breytingin á hita og kulda
sem mannlegur líkami getur þolað, er mjög svo lítil í
hlutfallí við hite mismun loftsins þar sem menn búa.