Kirkjuritið - 01.01.1945, Síða 10

4
Árni Sigurðsson:
Janúar.
ara styrjaldarára hér á Islandi er sagan um Guðs eilífu
gæzku og miskunn, allt til þess er hann leyfði oss að lifa
17. júní í sumar, liinn ógleymanlega dag á Þingvelli, feg-
urstu og stærstu stundina, sem þjóð vor liefir lifað, end-
urheimt þjóðlegs sjálfstæðis og algers fullveldis. Hver
getur sem skyldi kunngjört allan lofstir Drottins, veg-
sarnað hann svo sem vert og skyldugt væri fyrir alla
þessa náðarríku handleiðslu, allar þessar dásemdir, sem
hann liefir látið vorri litlu þjóð i té. Eitt íslenzkt skáld
liefir talað orð, sem samhoðin eru þessum minningum,
þessari þakkarskuld við góðan Guð. Það var Matthías
Jochumsson, er umhugsunin um sögu þjóðar hans lagði
honum þessi innblásnu orð á tungu:
„Beyg kné þín, fólk vors föðurlands,
þinn fjötur Drottinn leysti.
Krjúp fram i dag á fótskör hans,
sem fallið kyn vort reisli.
Þá háskinn stóð sem liæst,
var hjálp og miskunn næst.
Oss þjáðu þúsund hönd,
en þá kom Drottins liönd
og.lét oss lífi halda“.
Þesjs vegna segjum vér nú, er vér minnumst sögu þjóð-
ar vorrar á árinu liðna: „Þakkið Drottni, því hann er
góðuiyþvi að miskunn hans varir að eilífu“.
Já, vér höfum kvatt mikið og merlcilegt áx-, og nú hefir
þú, lesandi minn, ásamt mér rennt hugaraugum i svip
yfir þess óvenjulegu atburði og miklu minningar. Og vel
veit ég, að vér eigum öll vorar persónulcgu, sérstöku
minningar, úr einkalífi voru og lieimilislífi, frá starfi
voru og viðskiptum við samferðamennina, hjartar og
fagrar minningar, en einnig alvöruþrungn>ar og daprar
minningar. Ef lil vill hafa þessar minningamyndir árs-
ins liðna svifið fyrir hugskotssjónir þér um síðustu ára-
mót, ásamt öðrum minningum frá liðinni ævi þinni. „Og
hvers er að minnast og livað er það þá, sem helzt skal i