Kirkjuritið - 01.04.1955, Blaðsíða 27

HUGMYNDIN UM GUÐSRÍKIÐ
169
myndir sínar afneitaði kristindómurinn aldrei sjálfu lífinu og
taldi tilveruleysi betra, eins og sum indversk trúarbrögð gera.
Þessi ófullkomna veröld átti að líða undir lok, til þess að
önnur betri gæti risið upp af rústum hennar. Og í þessu nýja
ríki gat maðurinn einungis unnið sér þegnrétt með því að lifa
fögru og starfsömu lífi hér í heimi. Þannig var trú Jesú trú
starfsins og var að því leyti eðlisskyld hinni jákvæðu trú nú-
tímans. Mannúðarstefna Stóumanna líktist mjög kærleikskenn-
ingu Jesú. Þannig sveigðist lífsskoðun kristninnar smám saman
1 jákvæða átt, án þess að menn veittu því verulega athygli.
Guðsríkið hið innra.
Trúin á guðsríkið kemur nú aftur til skjalanna í nýrri mynd.
Það er ekki framar það guðsríki, sem kemur með býsnum og
undrum í skýjum himins, heldur er það guðsríki andans og
kærleikans, sem mennirnir koma til að stofna á jörðu. Til
forna og fram eftir öllum öldum gerðu menn sér engar hug-
myndir um þróun og framfarir og höfðu hvorki nokkra trú
eða áhuga fyrir slíkum hlutum. Enda voru engir úrkostir nema
bíða aðgerðarlaus, þegar trúarlífið snerist um það guðsríki eitt,
sem koma mundi við endalok tímanna. Þannig var allt líf
hneppt í fjötra.
Þegar menn taka hins vegar að trúa því, að sjálfir eigi þeir
að leggja hönd að verki, Guð hjálpi þeim aðeins, sem hjálpar
sér sjálfur, þeir eigi að vera Guðs samverkamenn að stofnun
ríkisins, þá dugir ekki að halda að sér höndum. Nú er sá skiln-
ingur lagður í guðspjöllin, að Jesús sé í heiminn kominn til að
kalla fylgjendur sína til að stofna guðsríki svo á jörðu sem á
himni. Alveg eins og Lúther kippti skírninni úr tengslum við
heimsslitahugmyndir frumkristninnar, sannfærður um að hann
hefði hina upprunalegu kenningu, þannig bjuggu nýguðfræð-
ingarnir til eigin guðsríkishugmynd, sem ólík var því, sem fyrir
Jesú vakti, og héldu á sama hátt, að þeir væru að boða kenn-
ingu Jesú. Báðir höfðu sögulega rangt fyrir sér, en trúarlega
rétt.
Aðeins með því að vera skilið á siðlegan og andlegan hátt
fremur en yfirnáttúrlegan, getur trúin á guðsríkið öðlazt að
nýju þann mátt og veruleika í huga vorum, sem hún hafði í
A'umkristninni. Guðskristnin verður að gera sér þetta ljóst,