Kirkjuritið - 01.04.1955, Blaðsíða 9

PÁSKADAGSKVÖLD
151
En þegar maðurinn ætlaði að halda áfram, vildu hinir
það ekki og báðu hann að koma inn með sér.
Þeim var hitnað um hjartaræturnar við tal hans.
Og nú er um að gera: Verður líkingin hér sönn. Hún er
og hefir verið og verður sönn í þúsundum hjartna fyrr
og síðar. Hinn sljóvi hefir kennt til, ef hann sér fram á,
að samferðamaðurinn góði ætlar að hverfa á brott.
Vertu hjá oss, segja menn.
Einkum ef degi er farið að halla.
En mannkynið og forustumenn þess?
Vissulega er samferðamaðurinn í hópnum. Jesús, hinn
upp risni frelsari, slæst í förina. Hversu hátt sem aðrir
hafa, heyrist hans milda rödd: Átti ekki Kristur að líða
þetta og innganga svo í dýrð sína? Skiljið þið ekki Krists-
þjáningarnar í líkama hans, sem postulinn talar svo
fagurlega um?
Þeir biðja hann vissulega, að fara ekki. Margt veikir
trú vora á leiðtoga veraldarinnar. En þetta síðasta og
hinzta ógæfuspor munu þeir ekki stíga, að láta samferða-
manninn góða fara.
Nei. Vertu hjá oss, munu einhverjir þeirra segja.
Þeir munu „leggja fast að honum“. Því að þrátt fyrir
hina köldu skel, brenna hjörtun við tal hans.
Þessi veröld, umvafin kærleika Guðs í Jesú Kristi, getur
ekki fallið í ógæfuna.
„Ö, þér heimskir og tregir í hjarta að trúa!“ sagði
hann við þá. En þessir sömu menn lögðu fast að honum
að fara ekki. Og svo mun enn verða —.
„Og þeir þekktu hann, en þá hvarf hann þeim sýn-
um.“
Verkið var unnið. Páskasólin rann upp í huga þeirra.
Hann var upp risinn.
Vér megum ekki vera óþolinmóðir. En skyldum vér
fá að sjá páskasólina renna upp í fyllingu sinni yfir þessa
veröld?