Kirkjuritið - 01.06.1959, Side 19

KIRKJURITIÐ
257
þar brestur mikið á hjá oss flestum. Og ekkert er eins
miskunnarlaust og manneskjan getur verið. Ég veit um
mann, sem þjáðist mjög vegna líkamlegs meins. Og hann
hugsaði: Meira getur aldrei orðið á mig lagt af þessu tagi,
það getur aldrei orðið kvalafyllra að deyja en þetta. En
honum datt líka annað í hug: Þessi þjáning var þrátt fyrir
allt léttbær hjá því, sem hann hafði fundið til hið innra
með sér vegna framkomu tiltekinna manna. Það er ekki
að sjá með augum Krists að neita, að myrkrið sé til. Það
er hitt, að sjá hann gegnum allt myrkur, sjá hann við
hvers manns hlið sem hvers manns bróður og talsmann.
Vér mætumst á ýmsum vegamótum í lífinu, rekumst á,
tökumst á og göngum sárir hverir undan öðrum. En hvar
og hvernig, sem vér mætumst, þá er alltaf þriðji bróðir-
inn í milli, sá eini hreini. Þegar ég vil koma höggi á þig
eða þú á mig, þá er það hann, sem fyrir verður, það er
tillit hans, sem mætir mér og þér í hverju mannlegu
auga, spurning hans: Hvað geri ég þér, hvað gerir þú
mér? Þyrnum krýnd ásjóna hans, sem þekkti ekki synd,
en var gjörður að synd vor vegna, hans, sem krossinn ber,
hans, sem er miskunn Guðs í fórn sinni og sigri fyrir
tthna hönd og þína. Lofaður sé Jesús Kristur. Dýrð sé
Guði. Friður, náð og miskunn Drottins vors Jesú Krists
sé með oss öllum.
Hefir þú nokkru sinni staðið i smiðju? Sástu hvernig smiðurinn
helt járninu í eldinum? Það varð rauðara og rauðara þeim mun leng-
ur sem það lá á aflinum, unz það sýndist eins og eldur brennandi.
Járnið var í eldinum og eldurinn i járninu, en ekki var járnið eldur
ne eldurinn járn. Þegar járnið var orðið rauðglóandi, gat smiðurinn
gefið þyí hverja þá lögun, sem honum þóknaðist, og þó var það áfram
•larn. Þannig er um persónuleika vorn og Drottinn; vér höldum hon-
Um, þótt vér gefumst Kristi — verðum á valdi hans.
Sadw Sundar Singh.
17