Kirkjuritið - 01.02.1963, Blaðsíða 25

KIRKJIJRITID
71
Ógnir
Fyrir nokkrum áratugum, lærðum vér flest, sem þá vorum
körn og unglingar, þetta erintli eftir Bjarna Tliorarensen:
Ef lœpuskaps ódyggSir eykjum moS flæSa
út yfir haf vilja læSast þér aS,
mvS ge.igvænum logbröndum Heklu þær hræSa
hratt skaltu aftur aS snáfa af staS.
f*að var á þeim árum, þegar frelsisins var enn beðið eins og
vors, sem bæta átti allar þrautir vetrarins.
Nú kunna sennilega fáir ljóðið lengur og munu líklega, þótt
þeir lieyri það, lworki telja það mikinn skáldskap né speki-
niál. Aðeins iíreltan bögubósahátt og vfirunninn þjóðernis-
rembing.
Nu þykjumst vér sælir að vera leystir úr læðingi einangr-
unarinnar og keppumst eftir sem nánustum lífböndum við
umlieiminn. Það örlar jafnvel á ótrú á því, að vér getum
lialdið tungunni mjög lengi, eða komist bjá að fórna nokkru
aJ sjálfstæðinu fyrir „góð sambönd“ — eins og sagt er.
Ég er ekki svo steinrunninn, að mér komi til hugar að
æskja þess að vér einangrumst á ný. En það er eins með sain-
skiPti og samfélag þjóðanna og einstaklinganna, að þar er
l'æði um gott og illt að ræða. Enn í dag er oss ekki liollt að
"leypa við öllu utan úr binum stóra beimi, en værum sælastir
eí unnt væri að forðast sumt, sem Jiar veður uppi, svo lengi
®em framast er unnt. Þetta er að vísu almennt viðurkennt
1 °rði, en látið danka í reyndinni. Vér erum snillingar í að
taka létt á öllu og þegja margt í bel. Höfum gaman af að þyrla
Upp orðarvki, sem fallið er niður á morgun.
f’etta sannast glöggt á umræðunum um ofnotkun devfilyfja
°g grun um vaxandi eiturlyfjaneyzlu, sem blöðin ræddu
uokkuð fyrir nokkrum vikum. Það mál endaði á þeirri álykt-
Un '— að mér skilst, að enn væru ekki veruleg brögð að þessu —
það væri óhætt að blunda ögn lengur á verðinum. Nógur tím-
uin seinna að taka rösklega í taumana, ef þörf gerðist.
f*að er þessi gamla og nýja saga, að vér ætluin að verða
v*trir eftir á. En það snjallræði befur gefizt frenmr illa.