Kirkjuritið - 01.04.1970, Síða 33

kiBKjimiTiÐ
175
Við vilum nú það, seni við alltaf hefðum átt að vita, að
allsnægtir færa ekki liamingju, að öryggi býr ekki bak við
steinveggi. Aðrir tímar sem lakari aðstöðu liöfðu til að sækjast
eftir veraldlegum gæðum, vissu betur en við, að „hamingjan
hfr í hjarta mannsins“, og öryggi finnst aðeins í því að skilja
lögmál þeirrar tilveru, sem við lifum í, og í því að játast
undir þau lögmál.
En þrátt fyrir allt, þrátt fyrir öfgar og einsýni, þá var val
°kkar tíma, áherzlan á tæknilegar framfarir og velmegun, á
'nikilvægi þjóðar og þjóðernis, eðlilegt og rétt val við þær
a^stæður, sem ríkjandi voru. Ekkert, sem við nú vitum og
sJaum betur en áður, getur liaggað þeirri skoðun. En sú leið,
sem þá var valin, er nú bersýnilega að nálgast krossgötur, liafi
býim krossgötum ekki þegar verið náð. Því líf okkar sem
emstaklinga, kynstofns, og þjóðfélags býr ekki aðeins yfir
'exti og lirörnun, lieldur mætti endurnýjunar, sjálfu undri
mannlegrar tilveru. Öðru hvoru eigum við nýrra kosta völ.
P? þá skiptir öllu máli, að við eigum þrek til að velja réttar
eiðir, að í okkur búi liæfnin að taka okkur ný verk fyrir.
'eiidur. Hæfileikinn til skapandi endurnýjunar ræður úrslit-
wm í lífí
einstaklinga jafnt sem þjóða og þjóðfélaga. Líkt og
mtundur Völuspár sá jörð rísa öðru sinni úr ægi iðjagræna,
leyrði spámaður Israels orð Jahves:
»Rennið eigi liuga til bins umliðna og gefið eigi gætur að
*' k er áður var. Sjá, nú liefi ég nýtt fyrir stafni, það tekur
l’egar að votta fyrir því — sjáið þér það ekki?“
(í nieginatriSum samhljóða raióu á árshátíS Félags íslenzkra
st°rkaupmanna, 30 janúar sl.)
'iv'trp 0g áskorun
Saanska alkirkjunefndin og sænska kristniboðsráðið liafa sent
'eiisku stjórnmálaflokkunum orðsendingu þá, sem liér fer á
hr í lauslegri þýðingu:
wYmist með tómlæti sínu á annan bóginn, eða með stjórn-
mUalegum, efnabagslegum og bernaðarlegum aðgjörðum til
sbiðnings kúgun og arðráni á hinn bóginn knýja ríku þjóðirnar