Kirkjuritið - 01.04.1975, Síða 13

Kristin bjartsýni á framtíð
Það hugarfar freistar margra til þess
að dvelja við líðandi stund, hið góða,
sem á dagana drífur, — ó, að það
9æti varað að eilífu! Þá kysum vér
að hafa vald til þess að stöðva tím-
ann, dagana, sem fljúga hjá, það góða
' lífinu, sem er svo hverfult.
■— En upprisan veitir nýja útsýn,
heldur Johnson áfram. Þegar ég
hugsa til fjöiskyldu minnar, — bæði
Þeirra, sem eru á lífi, og hinna, sem
ekki eru lengur á meðal okkar —,
Þá hlýt ég, hvert sinn, sem við
eigum stund saman í alvöru eða
9leði, að minnast þess, að þetta er
aðeins upphafið! Það er eins konar
fyrirframgreiðsla. En sem slíkt er
Það einnig pantur þess, að vér
aiunum öðlast það, sem eftir stend-
ur.
Það, sem gerir vorið svo fagurt, segja
margir, er hugsunin um, að það gæti
°rðið hið síðasta. Það sjónarmið hef-
ur vissulega orðið mörgum listamanni
'nnblástur, en engu að síður: Vor er
aldrei hið hinzta. Það er aðeins bragð
Þess, sem koma skal.
Er ég geng um götur dimmar,
glaður syng við hvert mitt spor
veit ég, að í dölum dauðans
döprum verður aftur vor.
Þess vegna skapar upprisutrúin
Þá frumkennd, að hið bezta sé á-
vallt í vændum. Hver góð stund er
forboði þess, sem koma skal, en
ekki hverfulleikinn einn. Þessi trú
hefur veitt kristnum mönnum eins
konar framtíðarbjartsýni í nítján
hundruð ár.
Það er greinilegt, að þetta er efni,
sem Johnson biskup hefur íhugað
rækilega. Hann svarar hiklaust og
skýrt og af þeirri einurð, sem tekur af
tvímæli um, að hér eru ekki orðtök
ein, heldur trúarreynsla, sem orðin er
til fyrir baráttu í andstreymi og storm-
um. Honum liggur nokkuð á hjarta,
sem hann vill koma áleiðis —, og oft
tekst honum það með þeim hætti, að
undrun og forvitni vekur. Ekki á það
sízt við, þegar talið er leitt að því,
hvers eðlis líkami Jesú muni hafa ver-
ið eftir upprisuna.
Líkami, sem megnar allt
— Fullkominn líkama!
— Og hvernig er hann þá?
— Það er líkami, sem hlýðir hverri
minnstu bending sálarinnar. Á auga-
bragði getur hann fært þig á hæsta
fjallstind. Jesús var reyndar ýmist í
Galíleu eða í Jerúsalem. Hann haíði
sem sagt líkama, sem gat allt.
— En hvernig gat hann gengið í
gegnum hurðir án þess að á þeim sæi,
ef þetta var líkami, — sem sagt fast
efni?
— Hvað er það, sem vér vitum í
dag, að getur komizt gegnum lokaðar
dyr?
— Kannski matarlykt? A. m. k.
heima, því að þar er aðeins rennihurð
fyrir eldhúsinu.
— Matarlykt, já, við getum hugsað
okkur það, af því að hún er loftteg-
und, sem smeygir sér jafnvel þar í
gegn, sem við sjáum enga riíu. Þess
vegna heldur flest fólk einnig, að Guð
hljóti að vera ennþá loftkenndari en
gas, þar sem hann sé andi. Þá kann
hann e. t. v. að vera þess umkominn
11