Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 37

spíritista, — þar sem stungiS var á
sjálfu kýlinu. En hefði ég ekki stungið
af fullri einurð, væri læknisaðgerðin
a|drei af stað farin.
Þessu sinni er ástæðulaust að orð-
len9ja um efni, sem voru uppistaða
hinnar fyrri greinar. Þó vil ég auka við
einu atriði enn, áður en ég skilst við
samleik trúar og efa:
Einhverjum trúuðum kristnum manni
kann að hafa sárnað það, er ég framar
| Þessari grein lagði áherzlu á, að trú-
ln væri ævilöng barátta, fremur en
varanlegt ástand. Þar þykist ég raunar
e^ki hafa borið fram ályktun eða fellt
dem, heldur einungis skýrt frá stað-
reynd. En mig langar að benda á, að
Su staðreynd er gleðiefni miklu fremur
en harms. Hún bendir nefnilega ekki
a<5eins á þá hættu, sem alltaf vofir yf-
lr kristnum manni. Hún felur einnig í
sér von: Það er aldrei of seint íyrir þig
a® snúa þér til Krists, — svo lengi
sem öndin þöktir í vitum þér.
Hér er rétt að nefna þá áherzlu,
sem tilveruguðfræðin leggur á „augna-
t>likiö,“ þessa stund, sem núna gengur
yfir, Þetta andartak. Fortíðhvers manns
verður ekki breytt, framtíð hans óráð-
ln- það eina, sem maðurinn hefur úr
af5 spiia er nútíðin, líðandi stund, and-
artakið, ,,augnablikið“.
Þu lifir eins og aðrir í augnablikinu.
Þú getur horfið til Krists, núna. Ef þú
efast um stöðu þína andspænis Kristi,
Pá komdu til hans strax. Og hafir þú
nú aldrei leitað til hans, þá minnstu
Þess, að hann allt að einu tekur þér í
^'skunn, þegar þú krýpur honum. Á
Því augnabliki mun það engu varða,
vernig trú þinni eða trúleysi kann að
hafa verið háttað um áratugi. Kristur
mun fela misgjörðir þínar undir purp-
kápu sinni, — fleygja þeim í hafsins
djúp. Máltækið, „illt er að kenna göml-
um hundi að sitja“, er ófagurt, en kann
þó að eiga við undir einhverjum kring-
umstæðum. Hér á það alls ekki við.
Núna ertu að lifa augnablik, sem er
jafn nýtt og ungt og eitthvert það
augnablik, sem þú minnist frá bernsku-
árum. Notaðu þetta unga augnablik,
sem yfir þig gengur núna. Notaðu það
án tafar.
VI
Ég hef verið sakaður um afar margt
undanfarnar vikur! Eiginlega virðast
menn hreint ekki hafa gert sér neitt
far um að reyna að átta sig á því, hvað
fyrir mér vakti með hinni upphaflegu
grein minni. Þess í stað hafa margir
látið það nægja að leita að einhverjum
hnökrum á þræðinum, — sama hverj-
ir þeir voru, — í því skyni að hnoða
utan um þá einhvers konar ónotum, —
einnig sama hver þau voru. Fyrst í stað
voru menn þess fullvissir, að hér væri
á ferðinni miðaldamennska og ofsatrú.
Þetta átu leikir og lærðir hver upp eftir
öðrum í nokkrar reisur. Þá nefndi ég
orðið ,,existensguðfræði“ í blaðagrein.
Menn slógu upp í alfræðiorðabókum
sínum og fengu æðiskast: Hér var sem
sé ekki á ferðinni miðaldamennska og
ofsatrú, heldur annað verra, nefnilega
vantrú og hrein guðsafneitun, gott ef
ekki afneitun allra góðra hluta. Gamlir
menn, uppgjafaprestar og aldraðir
bændur, gengu berserksgang í blöðum.
35