Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 16

á steinrunnið andlitið og spurt: Fæ
ég aldrei framar að sjá hið bjarta
bros, heyra þessa kæru rödd, sjá
handahreyfingarnar .... ?
Því svarar Biblían svo: Jú, ein-
mitt þetta allt, sem þú unnir og Guð
unni, allt þetta, sem gerði þennan
líkama að einstökum manni, —
það skal upp rísa! Ekki sem nakin
sál, heldur sem maður með full-
kominn líkama.
— Hvar eru hinir dánu?
Áður en Guð skapaði almanakið
— Hinir kristnu hafa ætíð haft sér-
kennilega tvíræðar kenndir gagnvart
þeim látnu. Annars vegar segjum vér
um látinn kristinn mann, að hann sé
á himnum. Engu að síður vitjum vér
grafa látinna ástvina vorra. En það
væri fjarstæða að gera sér í hugar-
lund, að hinir dánu byggju svo að
segja í gröfunum.
— Er þá svo að skilja, að um sé að
ræða eitthvert milliskeið, þar sem lík-
aminn sofi í jörðu allt til upprisunnar,
en sálin sé hjá Guði?
— Sé um biðtíma að ræða, þá mun
hann, hvað sem öðru líður, ekki virð-
ast neinn biðtími. Tíminn er ekki fram-
ar til. Hvorki í himninum né í vitund
þess, sem sefur svefni sínum í Jesú
nafni, er nokkurt ártal, né klukkuslátt-
ur, né biðtími. Þegar mannsævinni er
lokið, er klukkan hætt að ganga.
Berggrav biskup, sem fermdi
Ragnhildi prinsessu, gerðist svo
djarfur að spyrja hana, hvernig Guð
hefði getað skapað heiminn á sjö
dögum? Prinsessan svaraði kon-
unglega: „Það var af því hann var
ekki búinn að skapa almanakið!"
Þess vegna er ekki um það að
ræða, að hinir dauðu skuli bíða
og bíða endalaust eftir upprisunni.
— Til hvers rísum vér upp, — hvar
er svo himinninn?
— Þeirri spurning verður ekki svar-
að. Vér gætum sagt eins og sálma-
skáldið, að þótt ég gerði undirheima
að hvílu minni, sjá, þá ert þú þar. „Þótt
ég lyfti mér á vængi morgunroðans og
settist við hið yzta haf, einnig þar
mundi hönd þín leiða mig.“ Himinninn
er með öðrum orðum alls staðar. En
þeir, sem skrifuðu Biblíuna hafa séð,
að eiginlega er ekki unnt að taka svo
til orða um himininn.
Himinninn er fyrir utan
og inni á milli
Bezta svar, sem ég hef fengið við
þeirri spurningu, fékk ég hjá börnum
við vísitatiu á Seli í Óttu. Allir í fyrsta
bekk voru fljótir að rétta upp höndina:
Himinninn var þarna uppi! Þau bentu
beint upp.
Ég varð þá að skýra fyrir þeim, að
jörðin væri hnöttótt. Þar næst gerðum
við okkur í hugarlund, að biskupsvisi-
tazía stæði einnig á Nýja Sjálandi og
biskupinn þar spyrði einnig, hvar him-
inninn væri. í hvaða átt mundu þau
þar þá benda? spurði ég. Einn úr sjö-
unda bekk var þá svo vel vakandi, að
hann gerði sér grein fyrir, að þau
mundu benda nákvæmlega í öfuga
átt við okkur, — sem sagt niður. Þann-
ig tókum við mörg dæmi, og ég út-
skýrði einnig dálítið fyrir þeim, hvað
tími og rúm væru.
Þá gall við einn úr sjötta bekk: ,,Ég
14