Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 58

Orðabelgur
Þökk þingmönnum og læknum
Ný lög um fóstureyðingar og ófrjó-
semisaðgerðir eru nú gengin í gildi.
Frá kristnu sjónarmiði er ekki fram-
för að þeim. í veigamiklum atriðum
stríða þau mjög gegn kristinni sið-
ferðiskennd og kristnum kenningum
um líf og mannhelgi. Þingmönnum,
ýmsum, ber þó að þakka, að lögin eru
betri en frumvarpið í fyrstu mynd
sinni. Mun óþarft að telja upp nöfn
þeirra þingmanna, sem hér eiga hlut
að máli, því að þorri landsmanna virð-
ist hafa fylgzt með málsmeðferð allri.
Svo virðist og sem mikill meirihluti
þjóðarinnar aðhyllist kristin viðhorf í
þessu mikils verða máli, og er það
meira fagnaðarefni en orð fá lýst. Hins
vegar er það harmsefni, að hin íslenzka
stjórnarskrá skuli vera svo fátækleg,
að hún veitir enga vernd né minnsta
aðhald við setningu laga sem þessara.
Vakin hefur verið athygli á því af ein-
um þingmanna, Þorvaldi Garðari Kristj-
ánssyni, forseta efri deildar, að stjórn-
lagadómstóll í Vestur-Þýzkalandi kvað
upp þann úrskurð 25. feþrúar s. I., að
ný lög, sem sett höfðu verið um fóstur-
eyðingar þar í landi, væru ógild.
Byggðist úrskurðurinn á 1. og 2. grein
stjórnarskrár vestur-þýzka ríkisins, en
þær greinar fjalla um mannhelgi og
rétt til lífs. í þingræðu, þar sem þessa
var getið, sagði Þorvaldur Garðar enn-
fremur: ,,Með þessum úrskurði hafn-
aði stjórnlagadómstóllinn, að nokkur
stjórnskipulegur mismunur væri á
mannlegu lífi, hvort heldur það væri
fætt eða ekki fætt. Þá var tekið fram í
forsendum þessa úrskurðar, að hin
bitra reynsla af þýzka nasismanum
hvetti til þess, að ófætt mannslíf væri
verndað."
Þorvaldur Garðar Kristjánsson flutti
þrjár tillögur til breytinga á frum-
varpinu í efri deild. Horfðu þær allar til
bóta, en voru felldar í deildinni. Hlutu
raunar aðeins atkvæði hans sjálfs.
Einarður og drengilegur málflutn-
ingur nokkurra annarra þingmanna,
er börðust gegn siðferðilegum göllum
frumvarpsins, vakti athygli. Má þar
nefna Karvel Pálmason og PálmaJóns-
son meðal annarra. Flokkar virtust ekki
ráða afstöðu manna til málsins. Bf
það einn vottur þess, hve hér var mik-
ils vert mál á ferð, mál, er afdráttar-
laust höfðaði til samvizku hvers og
eins og hins dýpsta skilnings á lífi og
mannréttindum. Kristið fólk ætti því
ekki að gleyma þeim mönnum, sem
hér gengu bezt fram. Víðar mun á þá
reyna. Hætt er hins vegar við, að þeir,
56