Kirkjuritið - 01.04.1975, Qupperneq 32

Ég hygg, að með nokkrum rétti megi
segja, að ,,biblíuviðhorf“ yfirleitt, þ. e.
tilraunir til að gera sér grein fyrir því
á hvern hátt og að hve miklu (eða
litlu) leyti Biblían er opinberun Guðs,
séu næsta gott dæmi um ævarandi til-
hneigingu mannsins til að leita að
skynsamlegum skýringum á ýmsu því,
sem í eðli sínu er fullkomlega óskyn-
samlegt (irrationelt). Viðleitnin beinist
í þá átt að handsama hið óskiljanlega,
,,augnablikið“, þegar lóðrétta línan
sker þá láréttu og eilífðin stígur inn í
tímann, grípa það, halda því föstu,
skilgreina það og lýsa því, finna því
stað í hugmyndaheimi manna, vísa því
til sætis á bekk með öðrum afmörkuð-
um hugtökum.
Þessi viðleitni á ekki heima, þar sem
kristinn maður stendur andspænis
Drottni sínum og frelsara. Kristi hæfir
lotningin ein, — og tilbeiðslan, — ekki
vangaveltur eða lævíslegar fyrirspurn-
ir. Þeim bókum, er greina frá opinber-
un hans, hæfir hliðstæð virðing. Þær
eru Heilagar Ritningar, af því að þær
segja frá honum, sem einn er heilagur.
Marteinn Lúther færir okkur tiltölu-
lega aðgengilega lausn á framhaldi
þessa máls. Hann talar um, að þau rit
Biblíunnar, sem „boða Krist,“ séu
Guðs orð, en önnur síður. Þessi orð
Lúthers eru raunar skráð í tilteknu
samhengi og af ákveðnu tilefni. Hafa
þau oft verið misskilin og alhæfð um
of. Eigi að síður mun vera heimilt að
beita þeim að vissu marki.
Það kann þó að vera, að Lúther í
þessum orðum rituðum setjist í dóm-
arasæti á svipaðan háti og Rudolf
Bultmann, þótt óneitanlega fari hinn
fyrr nefndi af meiri forsjálni með sjálf-
tekið dómsvald sitt en hinn síðari. I
raun hlýtur það að vera örðugt að
skera úr um það til fullnustu, hvaða rit
Biblíunnar ,,boða Krist“. Er ekki ritn-
ingin öll með einum eða öðrum hætti
samtengd og þar með í beinni eða ó-
beinni snertingu við hápunkt sinn, op-
inberun Guðs í Jesú Kristi? Hlýtur það
ekki að vera óhultast að umgangast
hana alla með lotningu? Hæfir ekki
bezt að klippa hana og skera sem
minnst? Skyldi ekki jafnframt vera
ástæðulaust að skreyta hana með
,,kenningum“ af einhverju tagi, — jafn-
vel með svo virðulegri kenningu sem
þeirri um ,,verbalinspiration“?
Þessi er a. m. k. mín skoðun. Ég
vil ekki nefna hana „biblíuviðhorf.“
Ég trúi á Jesúm Krist sem frelsara
minn og Drottin. Ég trúi því, aS hann
einn muni veita mér allt, sem ég þartn-
ast. Og ég trúi því, að Biblian ein féi
frætt mig um allt þaS, sem ég þarf a&
vita til þess aS trúa á hann. Mér er það
Ijóst, aS Ritningin vitnar um hann með
misjafnlega eindregnum hætti. Einn
textinn greinir öSrum skýrar frá Kristi■
En sjálfur er hann mér óskiljanlegut
leyndardómur, og ég umgengst frá-
sagnir Biblíunnar i samræmi viS það-
IV
Hér ber mig þá loksins að því efni,
sem verða skyldi eiginleg uppistaða
þessarar ritsmíðar. En þá vill líka svo
vel til, að unnt er að ganga krókalaust
að því, sem mér virðist vera kjarni til'
veruguðfræðinnar og hrifið hefur mi9
hvað mest.
Ég hef í hinni fyrri grein á það bent,
30