Kirkjuritið - 01.04.1975, Síða 42

orð úr fyrri grein, — og leggja á þau
áherzlu. Þar segir m. a.: ,,Engar áþreif-
anlegar líkur benda til þess, a3 til sé
nokkurt lif handan grafar og dauða
yfirleitt.“ Þessum orðum hefði ég get-
að vikið til og sagt: Mér er ekki kunn-
ugt um neinar raunvísindalegar sann-
anir eða heimspekileg rök fyrir því, að
menn lifi líkamsdauðann. Hef ég þó
haldið uppi spurnum um slíkt árum
saman, enda alinn upp í nokkurri virð-
ingu fyrir spiritisma og kunnugur hon-
um á uppvaxtarárum en síðar eftir
þörfum, loks á fullorðinsárum áhuga-
maður um guðfræði og trúarheimspeki.
Hér væri freistandi að spjalla litlu
nánar um þetta efni, svo sem um Faid-
on eða ,,Parmenídes“ ellegar áþekk
rit úr safni Platons, — nú ellegar þá
um rit Sigurðar Nordals, „Líf og dauði.“
Sérstaka ástæðu hefði ég raunar til
að dvelja litlu nánar við eilífðarhugtak
hellenskrar heimspeki, eins og það er
að finna í ritum Platons og arftaka
hans. Ég hafði lengi sérstakt dálæti á
þessari tegund hugsunar, lifði satt að
segja upp á hana einhver ár. Þess
vegna þótti mér það nokkrum tíðindum
sæta, er ég frétti það frá Kirkjubóli í
gær, að þetta eilífðarhugtak væri
,,einkaskoðun“ mín! En ég læt þetta
allt bíða að sinni. —
Síðar í títtnefndri kirkjuritsgrein
minni er þessi orð að finna: En í
hreinni trú er okkur það Ijóst, að við
erum Krists um allan aldur, og að
hann mun aldrei sleppa af okkur hendi
sinni, hvorki i llfi né dauða.
Þessi orð tjá þá von, sem er mér til-
verustaðreynd, persónuleg trú. Ég á
þessa von fyrir sjálfs mín hönd. Hún
er byggð á trú á Krist og hann einan.
40
Jesús sagði: Ég er upprisan og lífið;
sá sem trúir á mig, mun lifa þótt hann
deyi (Jóh. 11:25). Og enn sagði hann:
En í því er hið eilífa líf fólgið, að þeir
þekki þig, hinn eina sanna Guð, og
þann, sem þú sendir, Jesúm Krist (Jóh.
17:3). —
Við þessi orð og önnur áþekk bind
ég von mína. Grundvöllur þeirrar von-
ar er upprisa Krists, tjáning vonarinn-
ar orð hans.
Ég get engu svarað spurningunni:
Hvað um alla hina? Hvað verður um
þá, sem ekki trúa á Krist? Hvað verð-
ur um þá, sem aldrei heyrðu hann
nefndan? Ef ég réðist í að svara þeirri
spurningu, ætti ég á hættu að hafna
í þess konar frumspekilegum alhæf-
ingum, sem ég vísaði á bug varðandi
kenningar um útvalningu og glötun.
Að mínu mati hentar það kristnum
manni bezt að setja fram sem fæstar
slíkar kenningar. Kristinn maður getur
vitnað um þá persónulegu trú, sem er
sú tilverustaðreynd, er hann lifir. En
hann getur ekki talað fyrir hönd ann-
arra, jafnvel þótt hann þekki þá. Sízt
af öllu getur hann talað um enn aðra,
sem hann aldrei þekkti, — og afdrif
þeirra.
En eitt getur kristinn maður gert,
— og það gerir hann. — Hann felur
Kristi hvern þann, sem horfinn er af
þessum heimi: ,,Nú verður þú, Kristur,
fyrir að sjá þessum bróður eða þessari
systur. Nú er hvort eð er svo komið,
að enginn fær gert neitt fyrir hann eða
hana nema þú.“
Á þann hátt getur kristinn maður
falið Drottni einstakan vin, hóp manna,
jafnvel mannkyn allt. En hann hlýtur
að leggja málið í hendur Krists, — í
i