Kirkjuritið - 01.04.1975, Side 59

Sem brugðust, muni reynast vonarpen-
ln9ur í fieiri sökum.
^kki má heldur gleymast, að fleiri
®'9a þakkir skyldar en þingmenn. Stór
ópur laekna og samstarfsfólks þeirra
arðist og mjög fyrir umbótum á frum-
VarPinu. Mun þó engum gert rangt til,
Pútt einkum sé nefndur Guðmundur
óóhannesson, læknir, er lengst af stóð
uar fremstur í flokki. Þá mætti og
neína Huldu Jensdóttur, forstöðukonu
æóingarheimilis Reykjavíkur.
síðasti óvinur
^'tf varð undirrituðum íhugunarefni oft
°9 tíðum, þau misseri, sem umræður
afa staðið sem hæst hér á landi um
óstureyðingar. Engu var líkara en
®róir sem leikir, jafnvel þeir, sem
ætla mætti, að væru í betra lagi kristn-
!r’ r®yndu í lengstu lög að spara krist-
'n rni<- Einhvers konar hyggindi munu
afa valdið. Ég ætla, að slík hyggindi
afi til lítiis komið. Þau vekja sjaldan
V|rðing eða traust. Sannleikurinn hef-
Ur ^vinlega farið kristnum dómi bezt,
°9 það eins, þótt hann væri óvinsæll.
ftök kristins manns gegn hvers konar
eyðingu mannlegs lífs eru og verða
e'nföld og skýr: Skrifað stendur: ,,Þú
s alt ekki mann deyða.“ — Dauðinn
, °9 verður óvinur manns, já, einnig
°vinur Guðs. „Dauðinn er síðasti óvin-
Urinn, sem verður að engu gjörður,"
ee9ir páll. (I. Kor. 15, 26.) Kristur sætt-
'sf ekki við dauðann. Hann sigraði
auðann og reis upp frá dauðum. —
a> er þess vegna gengur í lið með
auðanum, gengur ekki í lið Guðs.
Karvel Pálmason.
Þorv. Garðar Kristjánsson.
57