Kirkjuritið - 01.09.1975, Síða 33

fleira sameiginlegt. Báðir flytja drottni
Þakkarbæn. Þótt tollheimtumaðurinn
f|ytji að vísu ákall, þá er samt fólgin
' Þæn hans þökk fyrir það, að Guð er
náðugur Guð, og það má flýja til hans,
Þótt menn séu óverðugir, líkt og hann
sjálfur. Bæn hans er þökk fyrir það,
aS hann skuli mega koma inn í helgi-
áóminn, fram fyrir Guð, í stað þess að
Þurfa að reika um fyrir utan, fullur
Þeimþrár og sektar. Faríseinn þakkar
lfka Guði. Fyrir hvað? Flann þakkar
fyrir þá stórkostlegu hluti, sem andi
Guðs hefur verkað í lífi hans, hvernig
Þann hefur leyst af honum helsi ágirnd-
ar og eigingirni og gert honum fært að
Qanga uppréttur á vit guðsríkisins.
^ann segir ekki: „Guð minn, sjáðu
Þve góður drengur ég er. Þú hlýtur að
Þafa þóknun á mér.“ Það væri kulda-
'e9 skrumskæling að leggja farísean-
Urn þau orð í munn. Þótt hann telji sig
vísu góðan, þá þakkaði hann eng-
Urn öðrum en Guði fyrir að hafa gert
si9 svo úr garði. Flann þakkaði misk-
Unnsemi Guðs af öllu hjarta. Flvað er
æ9t að finna að því?
Sú staðreynd, að báðir koma fram
yrir Guð með þakkargjörð, færir okk-
Ur heim sanninn um það, að hvor um
S|9 hefur þroskast nokkuð á braut
QuQsríkisins. Þeir, sem nýir eru í trúnni
°9 ®f til vill tækifærissinnaðir, láta sér
Uas9ja að ákalla drottin og beiðast
Jalpar af honum, einkum þó er vanda
er að höndum. En fyrr en varir gleyma
eir Guði aftur. Það var andstreymið,
Sern hratt fram bæninni af vörum
6lrra. En þegar mannshjartað færir
þakkir. þá er það ótvíræð vís-
I er|ding þess, að eigandi þess vill ekki
afa við nema að nota Guð eins og
neyðarhjálp, heldur þráir félagsskap
hans og frið. En hvernig stendur þá
á því, að andvarp tollheimtumannsins
finnur náð fyrir augum Guðs, en bæn-
arorð fariseans ekki? Eitthvað hlýtur
að vera athugavert við þakkargjörð
hans. Við megum til að skyggnast bet-
ur eftir því, sem á brestur hjá faríse-
anum — og okkur.
Mennirnir tveir í musterinu gangast
undir sjálfsskoðun. Þeir gera játning-
ar, sem varða þá sjálfa. Tollheimtu-
maðurinn viðurkennir, að hann fái
ekki staðist fyrir augliti drottins. Flann
hefur rétt fyrir sér í þvi. Faríseinn álít-
ur aftur á móti, að hann fái staðist.
Og satt er það: hann er af allt öðru
sauðahúsi en drabbarinn niðurlúti, sem
álengdar stendur. Ætti ekki að vera
unnt að láta það umbúðalaust í Ijósi?
Væri það ekki hræsni, yfirdrifin auð-
mýkt, já, ýkjur einar, að má út allt, sem
í milli ber og segja: Fyrir Guði erum
við jafnir? Faríseinn mótmælir slíkri
jafnaðarmennsku. Ekki einasta skoðar
hann hana sem persónulega móðgun,
heldur umfram allt atlögu við Guðs
heilögu boð.
Flann segir sem svo: Eigi að taka
boðorð Guðs alvarlega, þá gildir ekki
einu, hvort þeim er hlýtt, eins og ég
geri, eða þau brotin, eins og þessi
tollheimtumaður gerir. En séu boðorð-
in aðeins staðlausir stafir, sem engu
máli skipta, þá er auðvitað ekkert at-
hugavert við þennan prakkara, tollar-
ann. En um leið er þá öll siðferðileg
viðleitni, allur sjálfsagi og allar fórnir
að engu gerðar, allar gjörðir mínar úr
gildi fallnar og ég sjálfur á sama báti
og þjófur og ræningi. Varla er það
vilji Guðs. Fláðuleg yrðu þá hans heil-
191