Kirkjuritið - 01.09.1975, Síða 59

Vakna þú!
Ég gekk um yfirþyrmandi öræfi,
og þar var allt svo autt og svalt og dapurt.
Á hæð í nokkurri fjarlægð sá ég tré
og hljóp þangað fagnandi.
Vonin er töfralyf, en oft er hún feig á eyðimörkum,
— hríslan var hreggbarin krækla,
bar svip af mannlegri eymd,
sem staðnæmst hefir í þráa, á algerum flótta.
Ég hellti úr mjólkurflösku yfir tréð og sagði:
Heil og sæl, fúarengla, minn bróðir á auðninni.
Vakna þú, og iðja meðan dagur er,
því að kvöldið og nóttin koma
og þá getur enginn unnið.
Sigur þinn yfir feyskjunni gerist
á þeim stað, sem þú valdir þér,
þar sem iífsins vatn er víðsfjarri.
Hrópa þú, kalla þú, á lífsins vatn;
hrópa þú, kalla þú, á vatnið — í iðrun!
Á vatnið, sem yfirgaf þig.
Hrópaðu á regnið, lífslind himnanna,
og hrópaðu á tjörnina bak við ásinn.
Hrópaðu bróðir í heimi steinanna,
svo að vöndurinn eigi nái ykkur,
svo að þið verðið ekki flengdir
með hinni mjúku áminningu: rjúpnalaufinu.
Farið sneiðingana í giljareitunum,
giljareitum aldanna, unz fífilljóminn skín á auðninni.
Sigurður Draumland.