Fríkirkjan - 01.03.1899, Blaðsíða 14

45
þetta bróf í varðhaldinu með hlekkjaðri hendi, og býst við að
fá dauðadóm minn á morgun. . . . Þegar við með hjálp Jesú
Krists sjáumst aptur í komanda lífi, og fáum að njóta sælu
og friðar, þá skaltu fá að vita, hvílíka náð guð hefur auðsýnt
mér — hve kröptuglega hann hefur styrkt mig í freistingum
og þrautum ?“ í hinum dimma fangaklefa sá hann fyrir, að
ijós sannleikans mundi bera sigur úr býtum. Hann dreymdi
eitt sinn að hann var horfinn aptur í kirkjuna í Prag, þar
sem hann hafði svo opt pi'édikað fagnaðarboðskap Krists; sá
hann þá að páfinn og biskupar hans voru að skafa út myndir
af Kristi, er hann þóttist hafa málað þar á veggina. En litlu
síðar leit hann marga málara, er voru að mála myndirnar
aptur, fleiri og með sterkari litum; og er þeir höfðu lokið
starfi sínu, sögðu þeir við mannfjöldann, sem var við: „Nú
rnega páfarnir og biskuparnir koma; þeir munu aldrei fá af-
máð myndii' þessar. “ — „Eg er viss um“, mælti Húss, þá er
liann sagði draum sinn, „að mynd Krists verður aldrei afmáð;
þeir vilja eyðileggja hana, en hún mun verða teiknuð í öli
lijörtu af miklu betri prédikurum enn eg hef verið“.
> Á kirkjuþinginu í Konstans voru saman komnir æðstu
menn ríkis og kirkju. Par voru þeir Jóhann páfi og Sigmund-
ur keisari, 4 kjörfurstar, 20 hertogar, 80 greifar, 34 kardínálar,
20 erkibiskupar, 160 biskupar og 250 aðrir liöfðingjar andlegu
stéttarinnar. Frammi fyrir þessum mikia og glæsilega þing-
lieimi stóð Húss sjúkur og hlekkjum hlaðinn og — bar vitni
sannleikanum. En dómarar hans kornu fram sem svarnir ó-
vinir lians, og eptir nokkrar yfirheyrslur var dómurinn kveðinn
upp þann 6. júli 1415. Pað var fæðingardagur hans og var
hann þá 47 ára gamali.
í varnarræðu sinni hafði Húss minnst á griðabréfið og
livesst um leið augun á Sigmund keisara; en hann brá litum
og setti dreyrrauðan. Að þvi lutu orð Karls keisara Y. síðar,
sem minnst er á i greininni „Eitningin ein“.
Þegar er dauðadómurinn var uppkveðinn og frammi fyrir
> öllum þing'heimi færðu bjskupar Húss í hinn kennimannlega
skrúða, og svo úr honum aptur, spjör fyrir spjör, um leið og
hver um sig mælti formæling yfir honum af munni fram.
Að því búnu var sett á höfuð honum húfa rneð djöflamynd-