Fríkirkjan - 01.07.1901, Blaðsíða 12

108
og kennendur allra íslenzkra prestaefna og sjálfur biskupinn,
umsjónarmaður allra íslenzkra kennimanna og safnaða, —
þessir menn koma saman á fund einu sinni á ári, sitja einn
eða mest tvo daga á fundi, en virðast. ekkert verulegt áhuga-
mál hafa annað enn það eitt, að komast sem fyrst aptur brott
af fundinum.
• ! En sem sagt, þessu eru menn orðnir svo vanir, að engum
dettur lengur í hug að furða sig á því. Svona á einmitt
sýnódus að vera; væri hún ekki svona, tæki hún að hafa á-
huga á einhverju og reyna að hreyfa sig til að gjöra eitthvað,
þá ' væri hún ekki lengur sú ekta þjóðkirkjulega stofnun, sem
heitir — sýnódus.
Eigi að síður, þrátt fyrir allt og allt, munu nú ýmsir
menn hafa gjört sér von um það, að sjálf aldamóta prestastefn-
an mundi ef til vill verða undantekning frá regíunni. En hvort
sem þeir eru íleiri eða færri, sem hafa alið þessa von í brjósti
sér, þá er eitt vist, að sú von hefur brugðizt algjörlega.
Sýnódus 1901, hin fyrsta á nýrri öld, byi jar auðvitað með
guðsþjónustu, eins og vant er; er haldin í þingsal efri deildar
alþingis, eins og vant er; st.iptsyfirvöldin sitja í sínum sætum
og prestarnir í sínum, eins og vant er; sverðið amtmannsins
liggur í glugganum á bak við hann, eins og vant er; nokkrir
áheyrendur safnast saman uppi á pallinum, eins og vant er,
í þeirri von án efa að heyra eitthvað til uppbyggingar og and-
legrar hressingar af munni svona margra kennimanna, en von-
in bregzt, eins og vant er; peningum er skipt milli uppgjafa-
presta og prestaekkna, eins og vant er — í einu orði, sama
dauðamarkið á prestastefnunni allri, eins og vant er.
Er þetta of harður dómur? Lesandinn getur nú sjáifur
dæmt um það, þvi að nú skal talið ailt það, er fram fór á
prestastefnu þessari, og ekkert undan dregið. Vér skrifum
skýrslu þessa að nokkru leyti eptir minni, en að nokkru leyti
fylgjum vér skýrslu „Verði ijóss“, sem liggur á borðinn fyrir
framan oss.
Nýlunda var það í þetta sinn, sem „V. lj.“ getur ekki um,
að þegar áheyrendur ætluðu í hælana á prestahópnum upp á
palla, þá ráku þeir augun í miða, sem upp var festur á eina
rúðuna í alþingishúshurðinni. Á þeim miða stóð letrað: „Á-