Fríkirkjan - 01.07.1901, Blaðsíða 7

103
Tómas frændi.
(Framh.)
XII. Tóiuas frændi er fiuttur Imrt.
Það var dapurt og drungalegt í kofanum hans Tómasar
frænda árla morguns í Febrúarmánuði. Börnin sváfu öll í
óbrotnu rúmunum sínum.
Tómas stóð á fætur, gekk að rúmum þeirra og horfði
á þáu.
„Það er í síðasta sinn,“ sagði hann.
Konan hans, Klóa frænka, svaraði ekki. Hún hélt áfram
verki sínu, að slétta grófu skyrtuna, og þegar hún var búin
setti hún járnið þunglamalega frá sér, settist niður við borðið,
tók höndum fyrir andlit sér og grét.
„Mundu það, að óg er á guðs valdi,“ sagði Tómas. „Ekk-
ert getur farið öðruvísi en hann vill. Og eitt erþað, semmér
ber að þakka guði, og það er að ég var seldur en ekki þú eða
börnin. Þið eruð óhult hér; það sem fyrir kann að koma
mætir einungis mér, og ég veit að drottinn hjálpar mór.“
Ó, þú hugumprúða, drenglundaða hjarta, sem dylur eigin
sorgir til að hughreysta þína ástkæru! Tómas talaði í hásum
róm, og það var eins og eitthvað tæki fyrir kverkar honum,
en hann talaði ókvíðinn og örugglega.
í þessu bili kom frú Shelby inn. Hún var fölleit og
kvíðafull á svip.
„Tómas“, sagði hún, „ég kom til —“ henni varð litið á
hinn þögula hóp, og iiún settist niður á stól og byrgði andlitið
í höndum sór.
„Ekki núna, frú, ekki núna, ekki núna!“ sagði Klóa
frænka og grét nú hástöfum, og i nokkur augnabiik grétu
þau öll.
„Kæri Tómas minn!“ sagði frúin, „ég get ekkert gefið þér,
sem þú hefur gagn af; þó ég gæfi þér peninga, þá yrðu þeir
teknir af þér. En því lofa ég þér hátíðiega, frammi fyrir aug-
liti drottins, að eg skal halda spurnuin fyrir þér og kaupa þig
aptur, strax þegar ég eignast peninga til þess; treystu guði
þangað til.“
Di'engirnir hrópubu nú upp yfir sig að Haley kæmi. Dyr-