Vekjarinn - 01.01.1903, Qupperneq 10

Getur þú beðið „faðir vor“?.
Það kann að virðast óþarfi að vera að spyrja
nokkurn að því, sem alinn er upp í evangelisk-kristnu
landi, hvort hann geti beðið „faðir vor“. Sumura
virðist líklega, að úrþvíbörnunum er kennt „faðir vor“,
þá sje engin hætta á því að fullorðnir menn geti
ekki farið með það. — En það er annað, að „farameð"
„faðir vor“, eða biðja „faðir vor“. Sanntrúaður
maður hefur mikla ástæðu til að ætla, að þeir sjou
tiltölulega æði fáir, sem geta í sannleika játað þess-
ari spurningu: Geturðu beðið „faðirvor“.—Já, og
það, sem verra er, flestir óendurfæddir menn sak-
fella sjálfa sig, um leið og þeir fara með „faðir vor“.
Eða hvað? Skyldi þetta vera of djúptíárinni tek-
ið? Hverju svarar þú, sem lest, þetta? Yið skul-
um gæta að því. Ó, að við viidum ieyfa guði að
opna augu vor og eyru fyrir þvi, er snertir guðs
ríki. Minnstu þess, að það er tvennt ákaflega ólíkt,
að lesa „faðir vor“, svona líkt og vantrúaðir með-
hjálparar gjöra, eða biðja þessa bæn af hjarta. Hið
fyrnefnda geta allir heilvita menn gjört, en hið síð-
ara guðs börn ein.
Yjer skulum fyrst íhuga, að fiolsarimi
J?enndi ej<ki Gyðingaþjóðinni þessa I)]essu0u bæn, njQ