Vekjarinn - 01.01.1903, Qupperneq 30

að maður, sem áður var syndaþræll, ókunnugur
guði og sénri baki að ríki guðs og börnum hans,
er nú farinn að hata það, sem guð hatar, og elska
það, sem guð el'skar, og þar sem hann áður las
„faðir vor“ í hugsunarleysi, sjer hann nú að það er
einmitt bænin hans, sem tekur fram allar óskir
hans og þarfir. Hann hugsar um það fyrst og síð-
ast að vera ávallt barn guðs, og því andvarpar
hann opt: „Er jegguðsbarn? Faðir minn, májeg
vera barnið þitt, jeg sem er svo veikur, óstöðugur
og syndugur. Ó, drottinn varðveit mig allt til enda.
— Svo biður hann: Hjálpa mjer, himneski faðir,
að jeg megi helga nafn þitt í öllu mínu framferði,
í hugsunum, orðum og verkum, til þess að aug-
ljóst verði að þú ert heilagur, sem hefur kaliað mig
þitt barn. Varðveit mig fiá því að verða nokkrum
manni tii ásteitingar eða hneykslunar. — Ó, að
guðs ríki mætti eflast og aukast í hjarta mínu, svo
að trúin, kærleikurinn og auðmýktin yrði meiri. Ó,
að allir menn yiðu guðs börn og góðir þegnar í
ríki hans. — Góði guð, hjálpa mjer til að gjöra þinn
vilja, og styrk mig svo jeg geti daglega gefið þjer
allan vilja minn, og varðveit mig frá áhyggjum
heimsins barna fyrir daglegu brauði og hverju öðru.
— Fyrirgef mjer af þinni miklu miskun, jeg hef
verið vanrækinn, hrasað aptur, já syndgað móti
þjer, ó, fyrirgef mjer, og hjálpa mjer til að vera
fús á að fyriigefa breizkum meðbræðrum mínum.
Veit mjer lijálp í freistingum, svo að jeg falii ekki.
Varðveit mig frá öllu illu, sem kemur frá djöflin-