Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 31

31
samferða vini minum frá jarðarför, »að hann
skyldi geta sag't svona margt gott um mág
minn heitinn. Það var samt einn galli á því,
að tlesl af því var ósatt. Prestinum hefði verið
óhætt að fara færri lofsorðum um hjónaband
hans. Hann kvaldi göfuglynda konu sína með
afbrýðissemi, og lifði þó sjálfur í hórdómi«.
Það væri óskandi að líkræðumennirnir
fengju stöðugt að heyra, hvað hreinlyndir
menn hugsa um líkræður þeirra. En því
miður eru fáir svo hreinlyridir, að þeir fari
að segja þeim það.
Þegar hér er komið, verður vonandi enginn
hissa á því,þótt eg hafi þá skoðun, að það væri —
— i stuttu máli — vegna mannlegs hreyzkleika
heppilegra að likræður legðust lilátt áfram nið-
ur, eða að minsta kosti æfilýsingarnar......«
Tilhelm Beck skrifaðí um líkrœðurnar í
Annexet 12. árg. nr. 2, meðal annars á þessa
leið:
» — — - Það er ætlazt til að prestur-
inn sé gagnkunnugur heimilislííi hlutaðeiganda,
svo að hann geti víðfrægt mannkosti og á-
gæti hans, og á þá presturinn að heimsækja
einhvern náinn ættingja hins látna, til að spyrja
hann spjörunum úr, og fær hann þá vist oft-
ast að heyra ýmsa lygi. En þetta er ósiður,