Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 12

12
»Jú, eg man eftir ræningjanum á kross-
inum, og eg man líka að sá ræningi sagði al-
drei við heilagan anda: »Vik frá mér«, en það
lieíi eg sagt, og nú segir hann sömu orðin
við mig«. Sjúldingurinn hvíldi sig í nokkrar
mínútur, en hætti svo við, um leið og hann
starði örvæntingarfullur á læknirinn: »Eg
vaknaði fyrir nokkrum árum, og var mjög á-
hyggjufullur út af sálarheill minni, en mig
langaði svo mikið til að halda áfram i léttúð.
Eg vissi að eg var syndari, sem þurfti frelsara,
en samt afréð eg að fresta iðrun minni um
tima. Samt var eg órólegur þangað til eg hét
því með sjálfum mér, að eg skyldi snúa mér
til Drottins, þegar hentugt tækifæri byðist næst. ^
Nú sé eg að eg hefði ekki ált að bíða. þvi að
eg hefi staðið gegn heilögum anda og hrakið
hann frá mér. lig ætlaði að draga það að
verða viss um sáluhjálp mína, — en nú er
það alt of seinl«.
»En«, svaraði læknirinn, »sumir koma þó
á elleftu stundu«.
»Mín ellefta stund er liðin«, sagði sjúkl-
ingurinn. »Hún var þegar Drottinn kallaði á
mig, og eg veit ekki til að hann hafi kallað á
mig síðan; það er úti um mig. Það er ótta-
legl að sjá glötunina fram undan, og geta þó
ekki snúið við!«