Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 20

20
sem bar langt af öðrum, að hátign og göfgi.
Það var eins og gleðin og friðurinn slreymdi
frá honum, allir sýndu honum lotningu og
sungu honum lofsöngva,
»Ert þú mállaus? Þvi syngur þú ekki
með oss?« sagði alt í einu einhver við mig.
Eg svaraði kuldalega: »Eg vil ekki syngja
með ykkur, enda kann eg ekki þessa söngva«.
Undrun og meðaumkvun skein úr aug-
um spyrjandans, svo fór hann.
Rétt á eftir fóru sömu orð á milli mín
og annars manns. Það var líkast því, sem
liann vildi fórna sælu sjálfs sín, ef hann gæti
talið mér hughvarf. Geti himneskar verur
orðið gagnteknar af kvíða, þá varð þessi mað-
ur það. — Eg skildi í rauninni ekkert í, hvaða
forherðing gagntók hjarta mitl.
Loks kom hann auga á mig, þessi, sem
skaraði fram úr öllum hinum. Hann kom til
mín, eg skalf eins og hrísla, það var eins og
blóðið væri að nema staðar, en j)ó fór kuldi
um hjarta mitt, og málrómur minn var jafn
kaldranalegur og einarður sem fyr.
»Hvers vegna ertu þögul, þegar allir aðrir
syngja af gleði umhverfis þig?« sagði Iiaiin.
»Kom þú og syng með oss, því að eg hefi
unnið sigur. Minn lýður er nú kominn að
völdum«.
Það var svo mikill kærleikur í orðum