Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 27

27
hljóðfæri í likhúsi stórbæjar nokkurs við hverja
jarðarför. Hann varð þannig að hlusta á lík-
ræður daginn út og daginn inn. Maður þessi
sagði við mig: »Vœri mögulegt að koma mjer
til að liajna fagnaðarerindinu, þá mundu vaja-
laust þessar þúsundir aj líkrœðum verða til
þess. Það eru svo sem ekki ræður þeirra herra
einna, sem ekki trúa fagnaðarboðskapnum eða
trúa öðru lífi, nei, þær eru ekki hættuminni
líkræður trúuðu prestanna, sem prédika djarf-
lega á sunnudögum um, hversu nauðsynlegt
sé að laka sinnaskifti og fæðast af nýju, en
telja nær hvern mann hólpinn við grafirnar,
og þá einnig, sem aldrei hirtu um guðsorð,
vegi Guðs né hús hans«.
Annar maður, sem þuríti að vera við
margar jarðarfarir, sagði: »Ef eg ætli að dæma
um menn eftir llestum líkræðum, sem eg hefi
heyrt, þá yrði eg að telja þá alveg framúrskar-
andi verur, hvert afbragðið öðru betra, og
ekkert himnaríki nógu fagurt handa öðrum
eins »fyrirtaks-gæða-verum«.
Þessi orð fengu á mig. Mig tók sárt að
hugsa um þetta, og íékk samvizkubit. Mér
kom í hug brjef frá tiginni rússneskri frú, sem
skrifaði mér, að líkræður evangeliskra presta
helðu knúð.sig úr evangelisku kirkjunni inn í
grísk-kaþólsku kirkjuna.
Eg mundi og eftir þvi, að hámentaður