Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 32

Vekjarinn - 01.01.1906, Blaðsíða 32
32 sem kirkjunni er minkun að, og ekki má láta viðgángast. Að sönnu má tala vingjarnleg orð um liinn látna, ef presturinn heíir verið kunnug- ur hónum, svo að hann sé viss um að fara með sannleikann einan. En úr því að kirkj- an á að jarða og þjónn kirkjunnar að tala, má ekki gleyma, að hér er mikilsverðara um- talsefni en um tímanlegar og borgaralegar framkvæmdir hins látna. Kirkjan heíir hér ekki nema tvö umræðuefni: Sáluhjálp eða glötun mannanna, þegar náðartíminn er út- runninn. Líkræðan á að vera um það, ef presturinn vill vera trúr starfsmaður kirkjunn- ar og Drottins kirkjunnar. Það verður að segjast, að hér sé náðartíð mannsins, og nú séu eilíf örlög. þessa manns ákveðin. — Hitt er annað mál, hvort presturinn getur talað mikið um hinn látna í þessu tilliti. Það verð- ur aðallega að fara eftir því, hvað prestinum hefir verið kunnugt um hann í þessu efni. Þeir menn eru til, sem presturinn veit ekki annað en sorglegt um í þessu efni; mun hann þá eðlilega telja skyldu sína, að tala sem allra minst um það, þar sem það er til einskis gagns að tala um alt hið sorglega, úr þvi það er nú orðið ofseint. Þar sem vantrúin eða guðleysið hefir látið sérstaklega til sín taka, mun þó presturinn naumast komast hjá að

x

Vekjarinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vekjarinn
https://timarit.is/publication/500

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.