Verði ljós - 01.04.1898, Blaðsíða 10

58
clóma sem birtazt á islenzka tungu. Lengstur er ritdómurinn í þetta
sinn um fyrra bindi Biblíuljóðanna. Hann lætur þess þar getið, að
enginn núlifandi íslendingur liafi unnið eins til kærleika þjóðar sinnar
og sjera Yaklimar Briem. í þessu erum vjer fyllilega samdóma sjera
Briðrik og er oss því ljúft að vekja athygli nianna á þessum ummælum
Aldamóta-útgefandans um skáldprestinn á Stóranúpi.
Af því að nýlega befir verið minzt á „Þyrna“ í blaði voru, skulu
bjer tilfærð nokkur orð úr ritdómi sjera Friðriks um þá: — „Ef hann
(þ. e. Þorsteinn Erlingsson) vill kenna þjóð siuni nokkuð, þá er það
það, að hatast við guð almáttugan11.
„Þetta guðshatur, sem fram kemur i ljóðum lians, er bæði skoplegt
og raunalegt. Það er ætið eitt hið skoplegasta, þegar þúfan fer á stað
og ætlar að velta fjallinu, eða músiu ætlar að naga gat á himininn.
Það er raunalegt, þegar einhver hugsar stöðugt um liatrið, en þekkir
ekki kærleikann, horfir stöðugt á eitthvað, sem honum er illa við, en
sjer ekkert, sera hann elskar, lætur hugsanir sínar rísa upp úr dauða-
hafi hatursins og steytir afllausau hnefann móti sóluuni. Og það er
þeim mun rauualegra, sem sagt er, að Þorsteinn sje að mörgu leyti
góður drengur“.
Ritdómar þessir sýna oss meðal annars hve vel þessi íslenzki prest-
ur í Ameriku fylgist með i bókmentum vorum, hversu hann les alt,
sem út kemur á voru máli bæði lijer heima, í Ameríku og Khöfn; enda
er hann að sögn einkar fróður í islenzkum bókmentum og kvað eiga
stórmerkilegt íslenzkt bókasafn. Hann er án efa að þessu leytinu al-
veg einn í sinni röð meðal islenzkra presta. Það er þvi ekki að undra,
j)ótt slíkum manui geðjist ekki als kostar að sumu af j)ví, sem hrýtur
úr nýja skáldinu islenzka Guðmundi Friðjónssyni, enda fer hann all-
einarðlegum orðum um eina af skáldsögum hans.
H. N.
iáðgarðurinn hans frænda míns.
Það eru ekki mörg ár síðan jeg kom til hans G. frænda míns.
Jeg spurði hann um hagi hans og efni, og ljet liaim vol yfii' J)oim, nema
hann kvartaði mjög yfir sáðgarðinum sínum, hvað hauu væri orðinu upp-
skerulaus. „Hann er orðiun sá langversti hjer í sveitinui, og J)að er
ekki til neins nema armæðn fyrir mig að reyna að sá i hanu lengur",
sagði hann.
„Hvernig býr þú hann undir sáningu?11 spurði jeg.
„Hvernig bý jeg liaun undir?! — Jeg bý hann undir eins og hefir
verið gjört í mörg herrans ár. Jeg stiug haun upp þegar gotterveður