Verði ljós - 01.04.1898, Blaðsíða 12

60
Þó efast þú og ei til hans vilt snúa
og orðum drottins ekki lengur trúa.
Hví efast þú og ofsókn þannig fremur
mót elsku þeirri, er Jesús til þín ber?
Það haggast ei, að hveru, sem til hans kemur,
mun liann ei reka aptur burt frá sjer.
Þó efast þú og ei vilt drottins leita,
sem einn þjer megnar þreyttum hvíld að veita.
Hví efast þú ? Þótt sjeu miklar sakir
og syndin hafi þjer í voða steypt,
þú getur átt það víst, að Jesús vakir
og vel þess gætir, sem hann hefir keypt.
Þó efast þú og hryggist opt í heimi,
og hugsar, að þjer sjúlfur drottinn gleymi.
Hví efast þú, sem góðan guð mátt biðja?
Hann gjörla heyrir sjerhvern kveinstaf þiun.
Sem lausnarans það ljúfust sje þin iðja;
hún lyptir þjer til guðs í himininn.
Þó efast þú, að fögnuð hans þú fáir,
og frelsarann í himnadýrð þú sjáir.
Hvi efast þú? Guðs orðið sætt þjer svalar
og sálar þinnar læknar bölið alt.
Heyr, frelsarinn svo þaðan til þin talar:
„Ef trúir mjer, þú aldrei deyja skalt“.
Þó efast þú og eigi við það kannast,
sem ætti’ að vera helgast þjer og sannast.
Hví efast þú? Er hjartað harmi slegið ?
Þá huggast máttu drottins orðin við :
„Ó, komið til mín allir, bágt sem eigið,
því yður vil jeg gefa hvíld og frið“.
Þó efast þú og liöfði vilt ei halla
að hjarta drottins, sem er þig að kalla.
Hví efast þú? Hvað efa þínum veldur?
Það eitur byrlar vantrú heimsins þjer.
Ó, kristinn maður! hlýddu drottnis heldur
en heimsins tálrödd, sem þjer banvæn or.
Ei efast nú, en trygð við drottin taktu
og trúlega’ yfir sálu þinni vaktu.