Verði ljós - 01.04.1898, Blaðsíða 14

62
vor nje ainma, þá, er oss þó opt ljúft að reyna að ráða þær rúnir, sem
vjer sjáum ellina hafa rist á enni þess og kinnar. Vjer fyllumst lotn-
ing við að liugsa til allrar þeirrar lífsreynslu, sem letrað er um í þessuin
rúnum, en sem vjer ekki kunnum að ráða. Það er einhver dularlijúpur
yfir þessu rúnaletri, svo vjer getum ekki lesið sögurnar sjálfar, — en
hitt sjáum vjer, hvaða höfuðeinkeuni hafa sett inpsigli sitt á lífssögu-
safnið í heild sinni, — hvort það er raunahlær eða innsigli rósemi og
trúartrausts, sem hregður góðinannlegum alvörublæ á andlit liius gamla.
Já, þeir verða aldrei gamlir, sem vjer elskum og virðum; — aldrei
finst oss þeir hafa lifað nóg; — aldrei er áratalan orðin svo há, að oss
finnist þeir ekki geti lifað að minsta kosti eitt ár til. Þeir verða í
sannleika aldrei gamlir, sem vjer elskum; því þótt elliinerkin sjeu svo
skýr sem verða má, og dauðinn heimti með fullum rjetti það, sem hans
valdi er háð, þá er hinn elskaði og elskandi síungur; þvi kærleikurinn
eldist ekki með vaxandi árum og deyr ekki með dauðamörkum líkam-
ans, — nei, kærleikurinn breytir aðeins um verksvið. Þegar Ukaminn
hiudrar hann um of í framkvæmdum, þá opnar kærleikaus faðir nýja
vistarveru og lætur nýja tilveru byrja, þar sem kærleiks-samlifið getur
notið fullrar fegurðar og veitt fullkomiun unað.
Þeir eru til, sem hafa þá skoðun á Krists kirkju, að vegna þess,
að aldur hennar sje hár, þá liljóti liún að vera orðin útlifúð, en þeir
hefðu ekki þessa skoðun, ef þeir elskuðu liana, því þeir verða aldrei
gamlir, sem vjer elskum. Hið sanna lífsafi maunsins þverrar eigi þótt
ellin beygi likamann og gjöri liann óhæfan til að vera verkfæri og bú-
staður sálarinnar. Lffsafl kirkjunnar lamast ei lieldur, þótt ytra gerfi
hennar hljóti að breytast fyrir álirif hinna líðaudi alda. Það, sem
talar til lijartans, fýruist aldrei; — en þetta skilja aðeins þeir, sem
elska. Byrgir.
frá einum af voruin efnilegustu yngri svoitaprestum.
„. . . . Jeg er nú einn af þeim, sem eiga heirna í þessu lítilsvirta
„þagnarinnar landi“, og held því líklega áfram fyrstumsinn, býst jafn-
vel ekki við, að mjer nokkuru tíma auðnist að liafa beiu álirif á aðra
en mína fáu sóknarmenn, og mundi líka þakka guði fyrir, ef liann gæti
notað mig til einhvers góðs, þó ekki væri nema þar. Það gæti vel
verið, að jeg yrði stórhugaðri en þetta, ef jeg sæi mikinn og góðan
árangur orða minna hjer heima fyrir. En því er ekki að heilsa. Jeg
er stundum svo áhyggjufullur útafþví, að mjer liggur við að örvænta —