Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Side 3

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
27
Hann fálmaði og hringsnerist — Ef eg næði
í þig, eiturnaðran þín, þá —.»
Loks rasaði Egill. Níels þreif til hans, og
lét nú höggin dynja á honum.
«Ekki nú meira,» sagði Ólafur í Asi, og
drengirnir gengu á milli. «Láttu hann vera, ella
skulum við einu sinni taka í lurginn á þér.
Egill er dugandi drengur og stóð sigágætlega,
Rví hefði enginn trúað að óreyndu.»
«Hann er ekki eins linur og hann sýnist
vera, lymskukindin sú arna», sagði Níels Iaf-
móður og all-sneypulegur. «Komi hann öðru
sinni, skal eg mola í honuni hvert bein.»
«F*að gerði nú ekki betur en þú hefðirvið
honum», sögðu þeir og hlógu.
Níels skalf af reiði. Hann vildi ekki fylg-
jast með heim, heldur fór aðra leið.
Næsta morgun voru stúlkurnar að pískra
eitthvað sín á milli. En drengirnirtöluðu upp-
hátt um bardagann.
Níels hafði bláa kúlu á enninu.
Hann hafði að vísu fleiri sára bletti, en
enginn sá þá, og hann vildi ékki kannast við
það. Hann stóð upp við arninn, og bar sig
all-mannalega.
Hann var ekki vel þokkaður af skólabörnun-
um, sízt þeim sem minni máttar voru, því að
hann var óvæginn við þau og harðhentur.
Nú stríddu þau honum, og 'sögðu:
«Barði Larfi þig í gærkveldi? ha,hæ.»
Rau voru ekkert hrygg yfir því.
Níels reygði höfuðið og mælti ail-mikilmann-
Iegur: «Eg er hræddur um að eg hafi barið
hann helzt til fast, vesalinginn. Hann kemur
víst ekki í skólann næstu dagana», bætti hann
við, og hló hæðnislega.
En diguryrði hans höfðu nú engin áhrif á þau.
«Hann Níels er ekki eins sterkur og menn
halda. Hatm er lingerður og nautstirður. Stóru
útlimirnir bera hann ofurliði. >
Þessi orð bergmáluðu hvaðanæva.
Helga var hálf-kvíðandi. Hún sneri sér að
vinstúlku sinni og sagði við hana:
«Skyldi Níels haH meitt hann mikið, aum-
iiigjann íitla?«
«Sussu, sussu, nei, þá væri hann varla
svona borubrattur».
A síðustu stundu kom Egill; einmitt þeg-
ar kennarinn blés í skólapípuna til þess að
kalla á börnin. Hann var hæglátur og upp-
burðarlaus eins og hann var vanur, og lædd-
ist hljóðlega í sæti sitt.
Nú litu börnin á hann með meiri virðingu
en áður. Það var, ef til vill, dugur í honum,
þótt hann lítilmótlegur væri.
«Pið hefðuð átt að sjá, hversu hraustlega
hann barðist í gærkveldi, og hve hann var atal-
legur», hvíslaði Ólafurá Ási að nokkrum dreng-
jum. — «Rað var aðdáanlegt«, sögðu þeir.
Rað var nokkrum dögum síðar í miðdags-
fríinu. Egill sat einn í skólastofunni. F*á kom
Níels þjótandi inn, og stór hópur á eftir honum.
«Er það satt. að föðurbróðir þinn sé búinn
að vinna björninn?» sögðu þau.
«Já».
«Og þú hefir ekkert getið um þetta. Var
hann stór?“
«Sá stærsti, sem hann hefir nokkurn tíma
skotið.»
«Kom hann honum heim með sér?“
«Nei, liann varð að láta hann liggja í snjón-
um, þar sem hann skaut hann. I morgun fór
liann með sleða til þess að sækja hann; og
hann hélt, að hann myndi ná heim aftur í
kvöld, af því að færið ersvogott.»
«Ó, hve það væri gaman að sjá hann í
heilu lagi, ætli hann sé búinn að flá hann?»
«Nei.»
«Eigum við að fara heim með Agli í kvöld,
drengir?» sagði Ólafur í Ási; «það er svo gott
skíðafæri».
«Já, já,» hrópuðu allir í einu.
Allan síðari hluta dagsins sátu þeir óþreyju-
fullir, og biðu þess að skólatíminn væri á enda.
Pegar búið vai að syngja kvöldsálminn,
þustu þeir til dyranna, hver sem betur gat,
svo að kennarinn varð að hasta á þá, og biðja
þá að fara hægar, en æða ekki eins og úlfar
að æti.
F’etta kvöld fékk Egill að vera einil alla leið,
4’