Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Blaðsíða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
29
gefa honum neinn gaum, en allir flyktust um
þennan leppalúða.
«Eg held að þetta sé alt haugalýgi,» sagði
Níels, «en ef þú, Egill, hefir búið til þessi dýr,
þá furðar mig ekki, þótt þú kunnir illa kverið
þitt. “
«Dýrin tefja mig ekki við að læra, þau
hjálpa mér til þess,« sagði Egill.
Peir horfðu á hann undrandi; hvað átti hann við?
«Einmitt það!» sagði Níels, og hló hæðnis-
lega. «Rú ætlar auðvitað að gefa prestinum
kúna; það verður feit steik af henni, Svo skaltu
gefa kennaranum hafurinn, og ríða svo á hest-
inum þínum til prófsins; þá held eg að þú
sleppir laglega við það, og meðaleinkunnin
verður líklega 51/2.»
r*etta var, svei mér, fyndið, hugsaði Níels,
en nú hló enginn að fyndni hans.
«Eg held að hann segi alveg satt,» sagði Ól-
afur á Asi; «og það er áreiðanlegt, að hvorki
þú, Níels, né nokkur okkar hinna getur gert
slíkt listasmíði.»
«0 svei!" sagði Níels, «hvaða gagn er að
þessu ólukkans föndri. Ef eg vil sjá eitthvert
húsdýr, þá fer eg rakleitt út í fjós, þar er nóg
af þeim, og þau eru þó enn þá betur gerð,
því að þau eru lifandi. Við skulum nú láta
þetta skran upp aftur, og fá okkur almennilegt
skíðahlaup meðan Gunnar kemur ekki.»
Reir fóru allir út.
«Ætlar þú ekki að verða með og sýna
eitt verðlaunahlaup, Egill?» sagði Níels ertnislega.
Egill þagði.
Hann varð einn eftir í stofunni, og með
tárin í augunum. Sú gleði, sem rétt áður hafði
skýlt honum eins og hlýtt fat, og gerl hann
styrkvan og öruggan, var nú rifin af honum
vægðarlaust, og hann stóð nakitin eftir, skjálf-
andi og sneypulegur. «fJeir trúðu mér ekki;
það fann eg núna síðast,» hugsaði Egill. «Reir
halda, að eg viti ekkert og kunni ekkert; og
kennarinn heldur það líka. En það er ekki satt».
Síðustu orðin sagði hann ósjáltrátt upphátt,
svo að bergmálaði í stofunni.
Hatin tók nú dýrin sín, eitt og eltt í
einu, og skoðaði þau í krók og kring, og
varð ntjög glaður, þegar hann sá, að þau voru
öll óskemd.
Eg vildi að þeir hefði aldrei séð þatt! N ú
segja þeir öllunt frá þeim, og kennaranum
líka. Og svo fæ eg snuprur hjá honunt. Hann
hélt auðvitað líka, að hann skeytti ekki nárninu.
Og ef hnífurinn yrði svo tekinn af honum!
Hann vissi það bezt sjálfur, hve iðinn hann
var við lesturinn og kappsanmr. Hann fann
það líka vel, að dýramyndirnar hans hjálpuðu
honum við nántið. — Rær hugðu á liann á
meðan hann var að lesa, og kinkuðu svo vin-
gjarnlega kolli til hans. Pá var sem nýtt líf
færðist í hann, og liann fékk kjark ogþrótttil
þess að halda áfram við erfiðu leksíuna sína.
Hann mintist þess, hve honum gekk illa
eitt kvöld, þegar hann var að Iæra «fræðin».
Hann las og las, og hann grét yfir bókinni,
því að hann gat aldrei rnunað þessi undarlegu
orð, sem hann skildi ekkert í.
Pá sá hann alt í einu hafurinn. Hann stóð
þar á afturfótunum beint fram undan honum.
Svo hljóp hann og stökk aftur og fram um
túnið, kom til hans aftur, og vildi fara að glett-
ast til við hann. Hann fleygði bókinni, út-
vegaði sér ofurlítinn efniviðarbút, og byrjaði að
tálga. Hann ætlaði að búa til hafur. Svo fór
hann aftur að lesa. Pá gekk honum miklu betur.
Pá leksíu kunni hann svo vel, að kennar-
inn hældi honum fyrir það — Rað hafði hann
aldrei gert fyr né síðar.
Og hafurinn hans varð líka fallegur.
Hann var fallegastur af öllu, sem hann
hafði smíðað.
Nú tók hann hafurinn aftur niður af liill-
unni, og kjassaði hann í sífellu. Hann gladd-
ist svo innilega við það.
«Húrra! þarna kemur bangsi,» hrópuðu
drengirnir úti.
Egill þaut út. Hann langaði líka til þess að
sjá hann.
Parna stóð föðurbróðir hans, og var að
þurka af sér svitann; hann rétti úr sér og teygði
sig allan eftir áreynsluna.