Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
35
tíma, sem fór til borðhalds, varð hann að skilja
við Cæsar. Hann hafði alt af hjartslátt, þegar
hann gekk upp stigann upp til sín. Var hund-
urinn þar enn ? Eða hafði lögreglan komið, og
tekið hann með sér? Oft fanst honum að hann
heyra fótatak ungfrúarinnar, að hún væri nú
að koma og sækja eign sína; eða var hún
annars komin aftur? Ætli vinnufólkið hafi látið
hana vita að hundurinn var horfinn? því skrif-
aði hún ekki? Rað lá þó svo beint við, að
hundurinn hefði hlaupið heim til gamla hús-
bónda síns, hitt gat henni ekki dottið í hug;
eða hvað? Ætii hún komi sjálf, til þess að
sanna hann sekan ? Hvað sem um það var —
hún kom ekki.
Fimta daginn var myndin fullger.
Hann þorði varla að líta á hana; hann var
hræddur um að hún hefði mishepnast, væri
ekki eins vel gerð, eins og liann gæti, Hann
gerði sér litlar vonir,- bjó þó uin hana og sendi
hana til dómsnefndarinnar, til sýningarinnar.
Breiða, gylta umgerð hafði nann keypt utan
um hana fyrir peningana, sem hann fékk í
seinna skiftið.
Myndinni var veitt móttaka.'
Hefði alt verið með feldu, hefði það vald-
ið Max Odrich óstjórnlegrar gleði; hann hefði
þótzt hafa náð þvf takmarki, sem hann gæti
ítrast náð. En nú varð hann bara hissa, það er hann
hafði orðið að leggja í sölurnar til þess að
Ijúka verki sínu, var honum um megn fram ;
það hafði kostað hann ráðvendni hans. Hann
gat ekki hrist af sér byrðina, sem samvizka hans
lagði á herðar honum.
Fyrsta daginn þorði hann ekki að koma á
sýningarstaðinn. Næsta dag eftir að hún var
hafin fór hann þangað um miðdegisbilið, því
að þá bjóst hann við því, að einna fæstir væri
þar viðstaddir. Hann leit að eins lauslega, út-
undan sér, á mynd sína. Rarna á þessum stað
fanst honum hún sér ný og ókunnug, nærri
því eiiis og einhver annar ætti hana. En lista-
mannsauga hans sagði honum þá þegar, að
hún væri í vondri og óhentugri birtu, og hengd
upp á milli jtveggja gríðarstórra, íburðarmik-
illa sögumálverka.
Honum féll það illa; þó að hann hefði
ekki sem bezta trú á mynd sinni, vildi hann
þó að minsta kosti að hún fengi að njóta sín;
hann réði því af að biðja ritnefnd sýningarinn-
ar um annan stað handa myndinni.
En svo nam hann staðar við fortjaldið, sem
greindi herbergið frá sýningarskálanum, og varð
sem steini lostinn.
Hann heyrði málróm, sem hann kannaðist
við. Hvar hafði hann heyrt hann? Kvenmanns
rödd—jú, nú mundi hann það; það var hún
ungfrú Móralt.
Hún var þá komin aftur; Cæsar flaug
honum óðara í hug; hann hélt hann væri nú
frá; hann ætlaði að rjúka burt í fáti. En orð-
in, sem hann heyrði sögð í lágum, en þó skýr-
um rómi, bundu fætur hans herfjötrum.
Konan hafði spurt eftir einhverju, sem hann
heyrði ekki, enn ritarinn heyrði hann að sagði:
«Atta hundruð mörk.»
Pá varð hin röddin skýrari: «Pað er gott,
eg kaupi- myndina; eiginlega er það ekkert
verð; hún er miklu meira virði."
»Rað er hún líklega, svo mikið eraðhenni
dáðst,» svaraði ritarinn, «hverjum skyldi hafa
dottið það í hug? En verðið verður að ákveða
um leið og myndin er sett á sýninguna. Og
svo er þetta mynd eftir ungan listamann— sjái
þér,—sem nú kemst að á sýninguna í fyrsta
sinni. Rað hefir margur lotið að minna.»
Konan gegndi ekki strax; það var eins og
hún ætlaði að fara, en svo sneri hún sér við aftur.
«Haldið þér ekki að málarinn hafi selt mynd-
ina með svona lágu verði út úr féþröng, þó
að hann ef til vill hafi vitað, að myndin var
meira virði ?»
«Pað er mjög líklegt; og eg held meira að
segja, að því sé þannig varið með «Hunds-
trygðina«.»
«So —o» svaraði hún og dró seiminn, «seg-
ið mér annars nokkuð —þekkið þér hr. Odrich?»
«Ekki af eigin reynd. En félagar hans hafa
3*