Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
39
Zeppa settist á baksætið, og réði sér ekki fyrir
fagnaðarlátum yfir að hafa fundið husmóður
sína aftur.
Max Odrich hallaðist aftur í sætið fölur og
þegjandi. Konan horfði á hann með ánægju-
svip. „Sárið yðar er þó vænti eg ekki hættu-
legt? Það væri óttalegt, ef þér hefðuð mín
vegna, alókunnugrar —»
«Ó, það eruð þér ekki,» tók hann fram í,
og brá hlýlegum glampa við í augunum, «þér,
sem hafið gert svo mikið fyrir mig; þér þurfið
engar áhyggjur að bera mín vegna; sárið er
hlægilega iítið; eg þarf ekki svo mikið sem
Iæknis með.»
»Betra sem betra er; þér getið þó tafið jijá
mér dálitla stund, úr því við erum komin svona
langt*,
Vagninn nam staðar við dyrnar á húsinu,
sem Max Odrich vor orðið svo vel kunnugt.
Hann gekk upp riðið með þungu hjarta. Hér
hafði freistingin liertekið hann; hér hafði hann
gert það. Hefði löggæzlumaðurinn dregið sjálf-
an hann í fangelsið í dag í staðinn fyrir hinn
þjófinn, hefði hann ekkert orðið hissa á því.
Hvernig fer þetta annars? Hann fann að hann
varð að gera enda á þessu — að hann gat
ekki borið þessa byrði lengur.
Læknirinn átti heima þar skamt frá og kom
þegar. Hann gerði lítið úr skeinu málarans, og
batt um liana, svo hann þurfti ekki að hafa
hendina í fatli.
Agata Moralt varð því fegin, og mælti
síðan til hans: «Nú get eg verið glöð og á-
nægð, fyrst eg er búin að finna hann Zeppa.
Þér trúið því ekki hvað mér þykir vænt um
hundinn; en þegar maður er einn í veröldinni,
verður maður að hafa eitthvað til að Iáta sér
þykja vænt um. Eg hefi reynt það með mann-
eskju fyrir löngu síðan, en það brást. Svo
eru bara dýrin eftir handa mér, og svo - ja,
þér vitið ekkert um það — en lítið þér nú
hérna inn fyrir — í helgidóm konu, sein er
viðvaningur.
Hún svifti tii hliðar dyratjaldi úr þykkum,
rauðum dúk, og bauð málaranum brosandi að
líta inn fyrir.
Max Odrich horfði forviða á hana: «Nú,
þér málið þá?«
»Já, ofurlítið, eins og þér sjáið, en bara
blóm. Lengra hefi eg nú ekki komizt. En mig
langar til að mála dýr; það væri gaman að
geta það eins vel og þér. Heyrið þér: nú
dettur mér nokkuð í hug: Pér verðið að mála
hann Zeppa minn fyrir mig; gerið þér það
fyrir mig — eg bið yður innilega um það».
Max Odrich varð ráðalaus; tilviljunin krepti
æ fastara að honum; hann sá að hann gat
ekki framar losazt úr þessu neti, sem flæktist
um hann.
Agata Moralt hélt víst að þögn hans
væri undantölur; hún reyndi því að eyða vafa
hans.
»Stundarkorn getið þér látið mér eftir á
hverjum degi. Og þá getið þér notað þessa
litlu vinnustofu mína — er ekki svo? Eg vil
heldur ekki skilja við hundinn minn — ekki
eina stund. Pér skiljið það — eg sá hvað þér
áttuð bágt með að skilja við hann Cæsar —
hvar skildi hann nú vera, auminginn?— hefði
eg haft hugmynd um það þá! — Enn heyrið
þér, ef hann kemur í leitirnar aftur, þá er hann
yðar eign, lítill þakklætisvottur, sem þér ekki
getið vísað til baka frá minni hendi, er ekki
svo? Og við finnum hann — við megum til
að finna hann; eg verð ekki róleg fyr en hann
er fundinn aftur«.
»F*ér viljið leita að honum — þér — fyr-
ir mig, náðuga ungfrú? Ó, ef þér vissuð að
— að — —«.
Max Odrich þoldi ekki við lengur. Kvalir
örvæntingarinnar kæfðu niður orð hans. Hann
hélt að liann ætlaði að kafna af að játa sekt
sína. Hann fleygði sér á hné fyrir henni og
sagði með þungum grátekka:
»Guð minn góður — eg get ekki sagt
það».
»Nú, hvað er þetta? Hvað eruð þér að
gera? Eruð þér gengin af vitinu hr. Odrich?