Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Síða 6

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Regar hún heyrði fótatak hans, lét hún blæ-
vænginn falla ofan í kjöltu sér og sagði:
>Er það þú, Júda?«
«Já, móðir mín,» svaraði hann og gekk
hratt til hennar, og knéféll fyrir henni, en hún
lagði hendur um háls honum og kysti hann ást-
úðlega. Svo hallaði hún sér aftur værðarlega
upp að hægindinu, en hann settist við fætur
henni og lagði höfuð sitt íkjöltu hennar, Þarna,
sem þau sátu uppi, gátu þau séð út yfir húsaþök-
in lágu, og himininn alstirndan yfir höfðum sér.
Niðri var grafkyr borgin . . . Kvöldgolan
þaut ein í'trjátoppunum.
«Amra sagði, að þér hefði víst viljað eitthvað
til«sagði móðir hans ogstraukhægt meðhendinni
um hár hans. »Meðan þú varst barn, varekkitil-
tökumál, þó að smámunir fengi á þig. En síð-
an þú varzt fullvaxta, Júda, máttu ekki gleyma
því« — og rödd hennar varð undurþíð — «að
sonur minn á seinna meir að verða hetjan mín«.
Hún mælti á þá tungu, sem aðeins fáar einar
eldgamlar og aúðugar ættir þar í landi töluðu
þá—sömu tunguna, sem Rebekka og Rakel höfðu
mælt á við Benjamín.
Júda hugsaði sig um alllengi áður en hann
svaraði. Svo tók hann í hönd móður sinnar,
og mælti: Mér hefir flogið svo margt í hug
í dag, móðir mín, sem eigi hefir komið mér
fyr í hug. . . . Seg mér, hvað ætlar þú, að
eg muni verða?»
»Þú heyrir það..........hetjan mín.«
Hann gat ekki séð framan í hana, en hann
heyrði á hljómblænum, að hún talaði í gamni
. . . . Hann varð hálfu alvörugefnari.
«F*ú ert svo góð, móðir mín, enginn
rnaður mun nokkurntíma elska mig eins
og þú gerir,» sagði hann, og margþrýsti
hendina á henni að vanga sínum. «Eg skil
það líka, hvers vegna þú gegnir ekki spurningu
minni. Hingað til hefi eg eingöngu lifaðfyrir
þig. En — móðir mín — einhverntíma verð
eg þó að verða maður fyrir mig. Og hvað
á eg svo að verða? — akuryrkjumaður—mál-
ari — lögvitringur — rithöfundur? já, segðu
mér, hvað eg á að kjósa.á
»GamaIiel sagði í tölu sinni í dag« byrjaði
móðir hans hægt.
Júda tók fram í: »Eg kom ekki í muster-
ið í dag — eg var hjá honum Messala.«
Það var eitthvað í röddinni, sem kom henni
ókunnuglega fyrir. «Hjá Messala?« sagði hún;
'»og hvað gat hann sagt, sem gerði þér svo ó-
skaplétt?«
Hann .... hafði breyzt svo mikið.«
Já . . . hann hefir verið Rómverji þegar
hann kom aftur — er ekki svo? Hann var nærri
því orðinn Gyðingur, þegar hann var barn,
við það að kynnast þér og félögum þfnum.
Nú hefir vistin og samlífið í Róm gert hann
drambsaman og valdafíkinn.»
«Hann var líka drambsamur, þegar hann
var drengur,» mælti Júda; »hann gerði alt af
gabb að aðkomendum; en alt af bar hann þó
virðingu fyrir Júdeu þá. Hann hefir aldrei fund-
ið að siðum vorum, átrúnaði eða lifnaðarhátt-
um fyr en í dag. Eg sleit vináttu við hann.
En hafa Rómverjar heimild til að Iíta á oss
fyrirlitningaraugum? Er vor þjóð minna met-
andi en Rómverjar? eða í hverju stend eg Mess-
ala á baki? Ef eg vildi, móðir mín, mætti eg
þá ekki leita mér frægðar og frama með
hernaði eða með listum? Því má ekki Israels-
maðurinn velja sér sama lífsstarf og Rómverj-
inn, og leita sér sama ágætis og hann?»
Móðir hans reis við frá hægindinu, og sat
og horfði á andlit sonar síns, en gat þó ekki
greint svip hans að fullu. Hún fann að hér
var meira alvöruefni á seiði, en hún hafði hald-
ið. Samtalið við Messala hafði ært upp mik-
illæti Júda, og fylt hann metorðaþrá, þótt hann
vissi ekki af því. Metorðaþráin gat farið með
hann í gönur, ef henni var ekki leiðbeint
í tíma, meira að segja, hún gat leitt hann til
að falla frá Irú feðra sinna. Nú þurfti að fara
gætilega og hyggilega að honum.
«Hvort þú standir Messala ábaki í nokkru?«
sagði hún hægt og alvarlega. «Jú, hann er
af gamalli og göfugri höfðingjaætt, og var ætt-
in nafnkunn þegar á lýðveldistímunum. En hafi
hahh ratipað áf forfeðrúm síiitím — ög göf -