Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Side 10

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
var á honum vatnsskál og vatn og þurka; Júda
var ekki Farísei, og var því ekki lengi að þvo
sér. Óðara en hann var búinn, fór Amra, en
systir hans fór að laga hár hans. Regar hún
hafði komið einhverjum lokknum í það lag, sem
henni líkaði, lét hún hann skoða sig í dálitlum
málmspegli, sem hún bar við belti sér að sið
Gyðingakvenna. Á meðan voru þau að spjalla.
«Pað er satt, Tirza« sagði Júda, «hefirðu
heyrt *ð eg ætla að fara burtu héðan?»
»Burtu héðan? hvenær? og hvert? og því
ertu að fara burtu?«
«Rú spyr um heldur margt í einu, systir
góð . ., þú veist þó að lögmálið býður mér
að velja mér stöðu og æfistarf; faðir minn gekk
á undan mér með góðu eftirdæmi í því efni.
Eg ætla að fara til Róms, skaltu vita.»
«Til Róms! geturðu ekki lært alt það hér
í Jerúsalem, sem til þess þarf að vera kaup-
maður?»
«Egvil ekki vera kaupmaður, Tirza, Iögmálið
heimtar ekki að eg hafi sömu stöðu og faðir
minn. Eg,« sagði hann með nokkuru mikillæti,
«ætla að verða hermaður.»
Hún leit á hann í fáti — og vöknaði uin
augu — «svo verður þú drepinn!»
«Já, ef guð vill það svo — en það eru ekki
allir hermenn, sem eru drepnir.»
Hún kom til hans, og vafði handleggjun-
um ákaflega um háls honum. «Vertu kyr heima,
Júda, við lifum svo ánægjulega saman hérna
heima.«
«Við getum ekki verið heirna til eilífðar.
Rað líður víst ekki á löngu, áður en einhver af
höfðingjum Júda, eða annarar kynkvíslar, kemur,
og sækir Tirzu litlu — og færir hana í sitt hús
. . . jú, .ójú, vittu til» bætti hann við þegar hún
fór að hrista höfuðið í ákafa. «Og sjáðu til,
stríðin eru iðn, sem verður að læra; og bezti
hernaðarskólinn ... eru herbúoirnar.«
«F*ú ætlar þér þó líklegaekki að berjast fyrir
Róm?«
«Svo þú hatar Róm líka? Öllum kemur sam-
an um að hata Róm! ... Jú Tirza, eg ætla að
bejast fyrir Róm . .. til þess að læra að berjast
á möti Róm. En . . þey þey, þarna er Amra
. . . það er óþarfi að hún viti neitt um þetta
enn.«
Amrakom inn með morgunverðinná bakka,
sem hún setti fyrir þau systkinin. En um leið
og þau dýfðu fingrunum í vatnsskálinaheyrðu
þau háreysti niðri á strætunum, svo að þau
hættu og fóru að hlusta. Hinumegin, norð-
an undir húsunum, heyrðist hersláttur.
»Pað eru hermenn frá setuliðsstöðvunum»
sagði Júda, >þá verð eg að sjá.»
Og hann stökk eins og örskot út að brjóst-
vörninni, sein öll var jöðruð lauslegum tiglum
á norðurbrúninni. Tirsa gekk til hans, oglagði
höndina á öxl honum .. . hann varð þess ekki
var, svo gleymdi hann sér.
Rað sást til austurs alla leið austur að turn-
inum á Antoníuvígi. Brýr voru víða þvers yfir
götuna. en hún var ekki meira en tíu feta á
breidd, bæði þökin og brýrnar voru þakin
fólki, sem flyktist út til að heyra Iúðraslaginn.
Að sönnu bar meira á bumbudunum en slagn-
um, en hann var blásinn undir á hvella og
glaummikla trélúðra. Að lítilli stundu liðinni
sást flokkurinn koma. Fremstir gengu slöngu-
kastarar og bogmenn, og var Iangt bil á milli
raðanna. Síðan kom sveit af fótgönguliði með
stóra skjöldu og langar kesjur. Síðan kom söng-
flokkurinn; því næst var herforingi, sem reið
einn sér, og fylgdi honum varðliðsflokkur ríð-
andi. Síðast kom í lestinni ný sveit þungvopn-
aðra fótliðsmanna. Peir gengu í þéttskipuðum
röðum, og fyltu götuna múra á milli, og sá
ekki enn fyrir endann á þeim.
Meiinirnir voru táplegir útiits; skildir þeirra
hreyfðust í réttu falli frá vinstri til hægri hand-
ar ; það glóði á hringjurnar, panzarana, hjálm-
ana, hjálmbustirnar, fánana og spjótin; alt þetta
fékk mjög á júda. Einkum var það tvent, er
fékk mjög á hann: fyrst og fremst arnmerki
herdeildanna, gyltur ari á fánastöng; hann vissi
að hann var tignaður sem guðsmynd, þegar
hann var borinn ofan úr geymslustaðnum í
turninum. Hitt var herforinginn, sem reið ein-
samall í miðri þessari skrúðgöngu. Hann var