Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Síða 13

37
BEN HÚR.
ir þeirra þorðu ekki að fara inn í fylkinguna
aftur með það sem þeirhofðu stolið, ogfleygðu
þýfinu aftur á gólfið, svo að þar agaði öllu
saman. Regar Júda kom ofan voru hermenn-
irnir að fylkja sér.
Móðir hans, systir hans og þjónaliðið var
fiuttútumnorðurhlið hússins; var þar ógreitt yfir-
ferðarfyrir grjóti og brotum. Margt af þjónaliðinu
var fætt þar f húsinu; grét það alt sáran og af
þungum ekka. Svo voru hestarnir og allar
skepnurnar rekið burtu; fór þá Júda að skilja,
hvernig landsstjórinn ætlaði að hefna sín. Þetta
gamla hús var bölvuninni ofurselt; þar átti
ekkert lífs eftir að finnast, að svo miklu leyti að
hægt var, Ef nokkur í Júdeu skyldi gerast svo
ósvífinn. að reyna að firra rómverskan lánds-
stjóra lífi, svo áttu afdrif hinnar tignu Húr-
sttar að verða þeim til viðvörunar, og rúst-
irnar af húsi þeirra standa sem sýnilegt tákn um
örlög hennar.
Herforinginn stóð og beið úti fyrir, með-
an nokkurir hermenn voru að hrofa hleðslu
UPP í dyrnar .... Uppþotið á strætinu var
nu hér um bil á enda; að eins sást á einstöku
stað ryk þjóta upp á þökunum, og ólæti voru
er>n á fáeinum stöðum. Varðliðið var jafnfjöl-
ment og fagurbúið sem fyr.
Júda horfði og horfði, til þess að vita,
hvort móður hans og systur brygði hvergi fyrir.
^n þær sáust hvergi. Aftur á móti kom Amra
ah í einu í Ijósmál, eins og hún sprytti upp
Ur jörðinni, þar sem hún hafðí hniprað sig.
hlnn ruddi sér skjótt braut að dyrunum. Tveir
hermenn þrifu til hennar, en hún smaug úr
höndum þeirra. Regar hún náði til Júda féll
hún á kné og faðmaði fætur hans.
*Amra, góða Amra» sagði hann, «guð
varðveiti þig; eg get það ekki. «Og þar sem
n lá þarna lémagna og orðlaus af hrygð
ygði hann sig niður að henni og sagði lágt:
1 u fyrir Tirzu og móður mína, Amra, þær
k0ma aftur, og . . ,<
hlermaður einn dró hana burtu. Hún sleit
S hðlega af honum, —og smaug inn um dyrn-
ar> inn í garðinn.
»Lofið henni að fara» sagði herforinginn;
«Við lókum fyrir alt húsið, —ogsvo getur hún
fengið að drepast þar inni úr sulti ef hún vill.»
Hermennirnir héldu áfram við það að hlaða
upp í dyrnar; þegar því var lokið, fóru þeir
og vestur fyrir húsið, og hlóðu upp í dyrn-
ar þar. Garður Húrs-ættarinnar var nú auðúr
og aflokaður. Hersveitin gekk afturtil vígisins;
Valerius Gratus var búinn að ná sér aftur, og
tók nú að ráðstafa föngunum..........
Næsta dag kom flokkur hermanna og nam
staðar við húsið auða. þeir settu vaxinnsigli
fyrir hliðið. en á múrinn festu þeir spjald, og
var á það ritað á latínu: „Eign keísarans."
Daginn eftir var rómverskur höfuðsmaður
með tíu riddurum komin á leið frá Jerúsalem
til Nasaretar. Nasaret var þá lítið þorp og ó-
sjálegt, með einu stræti, og var það lítið ann-
að en fjárgata. Esdrelónssléttan lá til suðurs; af
hæð einni vestan við bæinn sá til Miðjarðar-
hafsins, austur yfir Jórdan og fjallið Hermon.
Dalurinn var alþakinn aldingörðum, vfnbrekk-
um og beitilöndum. Hingað og þangað sáust
pálmalundar og olíuviðarlundar. I þorpinu sjálfu
voru öll hús fátækleg —að eins eitt gólf, fer-
hyrnd með flötum þökum, alvaxin vafnings-
viðum. Júdeulendur voru víðast sðlbrunnar og
graslitlar, en svo var eigi norður í Galileu.
Regar hópurinn nálgaðist bæinn var blásið
í lúður; við það þaut fólkið í skyndi upp á
þök eða út úr húsunum út í aldingarðana.
Hér áttu Rómverjar heldur ekki vinaþeli að
mæta; en í svipinn varð nú forvitnin óbeitinni -
yfirsterkari . .. Hópurinn stefndi á brunninn;
bæjarbúar þyrptust og þangað.
Rað var fátítt að sjá hermenn í Nasaret;
hún var svo afskekt. Og svo höfðu þeir og
bandingja með sér. Hann var gangandi, ber-
höfðaður, í rifnum flýkum, og hendur hans
voru bundnar á bak aftur. Hinn endinn á reipi
því, er hendur hans voru bundnar með, var
bundinn um hálsinn á einum hestanna. Mikill
rykmökkur fylgdi riddurunum, svo bandinginn
sást ekki nema við og við; en það mátti þó
sjá, að hann var mjög ungtir.