Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Qupperneq 20

44
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
»En sú venja er æfagömul og hefir fengið
fasta hefð» sagði Lavarede. «Hún er ef til vill
síðan í heiðni, má vera að hinir heiðnu sæ-
farar hafi haldið einhverskonar guðsþjónustu
til dýrðar sólinni og sólarguðinum.«
«En í ferðaskýrslum Kristófers Kólumbusar,
þegar hann fann Ameríku, eru þessar skírnar-
athafnir ekki nefndar á nafn» sagði ungfrúin.
«Vera má að svo sé, en það eru til ýms-
ar eldri skýrslur um að slíkar athafnir hafa átt
sér stað. Jean de Lery, sem 1557 sigldi frá
Honfleur til Brasilíu, minnist á þessa athöfn
undir Iínunni sem gamla venju.
Herra Murlyton greip nú fram í og mælti:
•<Herra Lavarede hefir víst rétt að mæla.
Eg held þessi gamla venja sé komin til vor
frá Norðmönnum, eg á hvorki við þá Norð-
menn sem bygt hafa hið frakkneska Norman-
dí, né þá sem unnu England með Vilhjálmi
Bastarði.........Eg á við hina grimmu vík-
inga, sem herjuðu strendur Englands og Frakk-
lands, einkum meðfram sundinu milli þessara
Ianda.«
Nú var það Lavarede en ekki ungfrúin,
sem spurði, hversvegna hann héldi þetta.
«Eg byggi þetta á gamalli sögu frá tímum
Valdemars sigursæla Danakonungs, umstjörnu-
spámann og galdramann, sem þá var uppi, og
hafði aðsetur sitt við bjargið Kullen á Skáni.
Um hann var sú saga, að hann hafi varað Jöll
skip við því að sigla fram hjá bjarginu, nema
á þeim væri hafðar ýmiskonar athafnir, sem að
ýmsu leyti líkast þeim, sem nú eru hafðar í
frammi, þegar siglt er yfir miðjarðarbaug.»
«Mér er forvitni á að sjá þesssr athafnir»
sagði ungfrúin, «en ekki langar mig þó til að
verða skírð, enda á eg nú engan skírnarkjól-
inn.»
«Verið óhræddar* sagði Lavarede, »ef fað-
ir yðar greiðir skipverjum dálítið lausnargjald
fyrir yður á morgun, munu þeir Iáta yður í
friði. Annars er það venjulega einungis einn
ákveðinn farþegi eða skipverji, sem aldrei áð-
ur hefir farið yfir línuna, sem tekinn er fyrir
og spottaður og ertur, og við höfum einmitt
á skipinu í þetta sinn allra skemtilegasta ná-
unga til þeirra hluta.»
«Hver er það?»
«En hann vinur minn Bovreuil auðvitað,
einnig nefndur Lavarede. Eg þarf eigi nema að
skjóta því að einhverjum hásetanna; það mun
verða sjón að sjá það á inorgun, hvernig ræfl-
inum verður þvætt í baðinu, og að öðru leyti
skoplega með hann farið.»
Ungfrú Aurett fór að hlæja, og Lavarede
skildi á því, að henni mundi ósárt, þótt karl-
inn væri ofurlítið dustaður til, og sjálfur var
hann eigi betri en það, að hann hugsaði til þess
með áuægju að geta ofurlítið hefntsín áokurkarl-
inum, með því að koma því til leiðar, að hann
yrði gerður að fórnardýri daginn eftir.
Hann mintist svo á petta við stýrimanninn,
oghann sagði að þessi geggjaði fauskur hefði
ekki nema gott af því að fá ærlegt bað.
Næsta morgun var mikið um að vera með-
al hásetanna. 4 þeirra, sem voru fáránlega búnir
og töldu sig vera sendiboða sjávarguðsins Nep-
túns, gripu gamla Bovreuil um leið og hann
kom upp á þiljur, og drógu hann á stað með
sér, æpandi og ragnandi.
Eins og venja er til við slík tækifæri skiftu
yfirmennirnir á skipinu sér ekkert af framferði
háseta, og enginn anzaði því ópum Bovreuils
um hjálp. Jafnvel verndarengli hans, Don José,
var vel vært, og hafði raunar ánægju af því
að ofurlítið væri þjappað að karlinum, því það
hefði verið honum að kenna, að hann hafði
lent í fangelsinu í Parísarborg, og jafnvel nú,
þegar hann var að hjálpa honum, þverskallað-
aðist hann við að Iáta af hendi kvittun fyrir
því sem hann átti hjá Don José. Hann hugsaði
því sem svo, að þessi nirfill hefði bara gott
af því að hásetarnir jöfnuðu duglega um hann.
Farþegarnir stóðu í röðum aftarlega á skip-
inu. Alt í einu hófst glymjandi hljóðfærasláttur,
lúðradynur og trumbusláttur, og allir fóru á
stað í skrúðgöngu eftir hrynjandi hljóðfalli skrúð-
göngulagsins. Alt varð i uppnámi og allir urðu
hrifnir af hátíðabragnum, nema Bovreuil gamli,
sem nú átti að vera fómarlamb dagsins.