Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Qupperneq 24

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þau heppilegar myndir í barnabók. Rað er of
leitótt eftir því, er börnin vilja sjá og skilja, í
þessum myndum. Rað er ekkert minni vandi
að teikna myndir, en rita, handa börnum, svo
að vel sé.
Allar þessar bækur eru ritaðar handa börn-
unum íslenzku — og það er aldrei ofmargt
eða of gott, sem þeim er boðið. Blað eitt er
og gefið út handa þeim, Unga ísland; það er
víða keypt og á sér mikla útbreiðlu, enda.er
það vandað að efni og frágangi, og prýtt
með mörgum myndum. Æskan getur ekki jafn-
ast við það að neinu leyti,
J- /•
Qrafinn lifandi*
í rambygðri líkkistu raknað’ hann við
og rekkjan sín fanst honum breytt.
— Því kviksettur var hann við konunnar lilið —
Að klökna var sama og biðja um grið,
sem enginn hefð’ athygli veitt.
— Ef kviksettur aumingi hrópar svo hátt,
að hljóðið til líkmanna berst,
þá æða þeir burtu. Hann ávinnur smátt;
hin almenna vofutrú leikur hann grátt
og undir því fargi hann ferst —.
Hann þekti nú vel þenna veraldar-beyg,
er vofutrú flytur með sér.
Hann feld’ ekki tár, þó hann fynd’ í sér geig.
— En flestum er óljúft að drekka þann teig,
er síðasti bikarinn ber — .
Að hjartanu þrengdi svo harðleikin kvöl,
að hugrekkið stóðst ekki við.
t\ björgunaráhöldum var ekki völ,
rneð vitfirrings hamförum braut hann þó fjöl,
og ávann sér augnabliks frið.
En þegar úr kistunni brotið var borð;
þá buldi við kirkjuþjóns rödd.
') Tilefni kvæðis þessa er það, að sú saga gengur,
að fyrir nokkurum árum háfi líkmönnum eitt
sinn heyrst við jarðarför þrusk eða hljóð niðri í
gröfinni, og hafi þá komið hik á þá að moka of-
an í; sagt er að prestur hafi heyrt þetta líka, og
reitt upp hnefann og sagt: »Mokið þið, mokið þið,
piltar!*. varsvo gröfin fylt og ekki fleira tíðinda.
og vel gat hann skilið hvert einasta orð;
þau urðu nú smiðshögg á langdregið morð.
Var guðsnáð við gröfina stödd?
Hreiðar E. Geirdal.
Hver stal brenninu?
Anton hafði keypt talsvert af brenni á upp-
boði, er hann Iét saga í sundur, en ekki höggva.
Svo stóð á að hann gat ekki geymt brenn-
ið undir húsþaki, sökum rúmleysis. — Nú
leið ekki á löngu að hann varð þess var, að
brennihlaðinn fór að lækka, því hann geymdi
það á afskektum stað, langt frá húsinu.
Petersen, maurapúkinn, sem tíðum ók í vagni
sínum fram hjá, og kom oft inn að skeggræða
við Anton, ráðlagði honun, að strika brenni-
bútana, með rauðri krít, svo hann gæti þekt
þá aftur, hvar sem haun sæi þá. En Anton
hló að honum og mælti: »Refir stela einnig
merktum gæsum.«
Svo hlógu þeir báðir.
Anton fór út að viðarhlaðanum um kvöld-
ið. Hann reif börkinn utan af mörgum brenni-
bútum, boraði síðan holur gegnum drumbana,
fylti þær púðri og límdi svo börkinn vandlega
á aftur. — En þetta sagði hann engum.
Skömmu síðar var hann boðinn í afmælis-
veizlu til vinar síns, Petersens.
Reyndar ætlaði Anton að njósna um brenni-
þjófana þetta kvöld, en hann þumbaði það
fram.af sér, með því líka að veður var kalt
og hryssingslegt. Hann fór því í afmælisveizl-
una til Petersens.
Pað var alt svo skemtiegt og viðkunnanlegt
þar inni. Borðið svignaði undir allskonar kræs-
ingum. Vínið var ágætt.
Brennið logaði glatt í ofninum, og þá lík-
ar manni nú lífið, þegar ofninn er heitur á
jafnköldu vetrarkvöldi.
Peíersen stóð upp við annan borðsendann
með glasið í hendinni. Svo fór hann að halda
borðræðuna. Einkum vildi hann benda yngi
mönnunum á það, að iðjusemi og ráðvendni
væru þær lyftistengur, sem bezt megnuðu að
hefja menn upp. Einmitt fyrir þessar dygðir
hefði hann sjálfur náð — — —
Alt í einu heyrðist har hvellur, húsið nötraði.
— Stóri ofninn sprakk.-------------
Anton ók heim til sín og var nokkru hygn-
ari en áður. Hann hugsaði tleira en hann talaði.
En eitt var undarlegt: Eftir þetta var engu
stolið af brenninu.
Prentsmiðja Björns Jónssonar,