Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Qupperneq 2

74
NYJAR KV0LDV0KUR.
lengur látið sem sem hann væri efnalítill, til
þess að halda í hemilinn á frúnni, og hún
vildi vera heldra tægis. Rau hættu við húsið,
sem þau höfðu búið í til þessa, og fluttu í
smáhöll eina á Tempsárbökkum, sem bæði voru
nokkurnveginn ánægð með. Frúin hugsaði ekki
um annað en veizluhöld og boð, en Turnbull
hafði gaman af að leika sér á smábát á ánni.
Þau voru gamalkunnug hjá Drúmmond, og
virti Drúmmond hann mikils, því að hann var
viðfeldinn og drengur hinn bezti. Frú Turnbull
hafði nú fengið sér vagn og fanst ekki lítið
til sín; hélzt vildi hún slíta allri umgengni við
alla fyrri kunningja þeirra, en þar var Turnbull
ekki að þoka, og sízt þar sem Drúmmond var.
Og svo varð frúin að láta undan með það,
enda voru þau hjónin bæði vönduð, alúðleg
í viðmóti og höfðu hið bezta álit manna.
Turnbull kom til okkar dögum oftar, og gerð-
ist mér mjög góður. Hann fann oft að því við
Drúmmond, að hann reyrði mig offast við
púltið og fékk hann til að gefa mér tveggja
tíma hvíld eða svo á dag. Þegar það var feng-
ið, kallaði hann á ferjumann, fleygði í hann
einni krónu (4,50 au.) og bað hann að fara
úr bátnum hið snarasta, og svo fórum við í
bátinn og rerum fram og aftur um ána meðan
kona hans var á þönum í vagni sínum í ljós-
leitum kjólum eftir nýjustu tísku, tróð sér inn
á heldra fólk og lét nafnmiða þeirra fjúka um
allar tríssur.
Einn daginn kom Turnbull til Drúmmonds
og bauð honum til miðdegisverðar næsta laug-
ardag, og þágu þau hjónin boðið.
»Og þú með, Jakob, þú kemur líka, það
er sjálfsagt.*
Eg þakkaði honum boðið.
»En mundu það að koma svo sem tveim
stundum fyr en setjast á til borðs, til þess að
hjálpa mér; það ganga þau ósköp á með alla
hluti, svo eg verð seinast alveg útundan, en
fyrri skal eg skutla bansettan kjallaravörðinn en
en eg fái honum lyklana að vínkjallaranum, þó
hann síðklæddur sé. Ress vegna verður þú að
koma og hjálpa mér, Jakob.«
Eg lofaði góðu um það, og reri svo upp
eftir ánni með Turnbull. Turnbull kunni vel
að segja sögur, engu síður en gamli Tumi, og
sagði mér margt af því sem á daga hans hafði
drifið, einkum á meðan hann var í hvalveiða-
ferðunum- Renna dag sagði hann mér þessa
sögu, sem eg held hann hafi sagt mér alveg
sanna, þó ótrúlegt sé:
»Einu sinni lá við að eg yrði lifandi etinn
upp af tóum, og það á undarlegan hátt. Eg
var þá stýrimaður á Grænlandsfari, og við
vorum búnir að liggja þrjá rnánuði úti á miði
og náð í tvo fiska (hvali); og úr því að við
sáum, að alt ætlaði að ganga vel, festum við ís-
akkerin okkar við stóreflis hafísjaka, létum reka
með jakanum og tókum fiskana, hvar sem við
náðum þeim. Einn morguninn vorum við rétt
búnir að sleppa hvalskrokk, scm við höfðum
flegið spikið af; þá kallaði maðurinn í varð-
tunnunni, sem var á gægjum eítir veiði, til
okkar, að stóreflis hvítabjörn kæmi syndandi
að hafísjakanum og húnninn með, en við hina
hlið jakans, um hálfa mílu frá okkur, lægi
dauður hvalskrokkur og naggráði við jakann.
En þangað hafði safnazt mesti sægur af tóum,
til þess að éta hvalskrokkinu. Við höfðum ekk-
ert að gera, og fórum því sjö sainan af stað;
ætluðum við fyrst að fara að veiða tóur, en
svo datt okkur í hug að snúa okkur heldur
að hvítabirninum. Pað var blæjalogn. Við náð-
um fljótt birninum; fór hann fyrst undan, en
húnninn var seinn að hlaupa á ósléttum ísnum
svo að birnan sneri urrandi á móti okkur.
Við skutum húninn fyrst, því að þá vissum
við að maddaman mundi ekki hlaupa burt fyr
en annaðhvort hafði Iotið að velli. Eg gleymi
aldrei harmaveini hennar yfir húninum, sem lá
þar á ísnum og blæddi til bana, meðan við
létum skotin dynja á henni. Seinast sneri hún
sér við, urraði, rak svo upp ógurlegt öskur,
sem hefði heyrst langar leiðir, og stökk svo á
okknr og brann eldur úr augunum. Við stóð-
um þétt saman og beindutn spjótum okkar á
bringu henni, en svo var hún stór og áriða-
mikil, að við hrukkum allir á hæl, en tveir