Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Page 22

94
NYJAR KV0LDV0KRUR
Bubbleston flýtti sér að komast í lag tii að
taka sem máiafærslumaður móti manninum. Jóa-
kim rétti honum miðan frá marskálkinum:
»Rétt er það! Embættisbróðir minn segir
mér að þér séuð sonar-sonur mágkonu lang-
afa hins dána, eða eitthvað á þá ieið, sem er
nokkuð sama.«
»Já, herra minn. Amma mín var í tengdum
við afa Wilsons sáiuga, eða hann í tengdum
við hana, eg veit ekki almennilega hvort held-
ur var.« —
»Það gjörir ekkert tii. Hvort heldur sem var
eruð þér lögiega borinn til arfs eftir manninn.
Hvað háa kröfu hugsið þér yður að gera?«
»Eg hef hugsað mér að nefna eina miljón?«
segir Jóakim hikandi. »Skyldi það vera um of?«
»Öldungis ekki mu of! Öldungis ekki! Er
það svo nokkuð meira sem þér hafið fram að
bera?«
»Eg lánaði Wilson sáluga 5 dollara fyrir
30 árum.« —
»Sem þér auðvitað hafið aldrei aftur fengið?«
»Jú, hann borgaði þá skilvíslega, og galt
rentu, 6 af hundraði. Pað gjörði hann. En mér
fanst að hann hefði átt að minnast þess og
hugsa ofurlítið til mín, þegar hann lét semja
arfleiðsluskjalið. Hann lét mig líka skilja það
á sér einhverntíma.« —
*Sjáum við til! sjáum við til. Gaf yður vil-
yrði —hafið þér votta að því kanske?« —
»Já, son minn. Wilson tók hann í þjónustu
sfna, svo sem í þóknunarskyni fyrir peningalánið
og galt honum 50,000 dollara um árið í kaup.«
»Nú, rétt! Hvar er sá sonur uú?«
»Hann er núna — er ekki viðlátinn sem
stendur — Er núna í bili — í hegningarhúsinu.«
»Rétt! Er í hegningarhúsinu! Öldungis rétt!
Pví fór hann þangað, með leyfi ?«
»Honum "Eiafði orðið ofurlítið á, eitthvað
viðvíkjandi peningum Wilsons sáluga. Unggæð-
isháttur, eingöngu æskuglöp, það er mér óhætt
að fullyrða, herra minn. Pað hurfu einusinni
10,000 dollarar úr fjárhirzlu Wilsons sáluga,
en reyndar var sonur minn saklaus, honum
var komið til þess af öðrum.«
»Auðvitað! Petta gengur. Yðar sonur er
enginn þjófur, það er sannfæring mín. Pó
heil miljón hefði horfið, þá er yðar sonur eng-
inn þjófur.«
Jóakim tók um hönd málafærslumannsins
fast og innilega. »Pér álítið þá að likindi séu
til þess að—«
»Herra ininn,« svaraði Bubbliston. »Yður er
miljónin jafnvís, eins og hún lægi í vasa yðar,
en sjálfur hef eg engan tíma til að leiða mál
yðar til lykta — því er ansans ver. Eg á svo
annríkt — feikilega annríkt, maðurminn! Vinn
dag og nótt að heita má, en eg get útvegað
yður ágætan málafærslnmann, ágætan, er mér
óhætt að fullyrða. Maður sá er Ixley, vinur
minn og starfsbróðir.«
Með lítilli bendingu gerði hann Jóakim
skiljanlegt, að nú hefði hann ekki tíma til lengra
viðtals. Jóakim kvaddi og fór, en i næsta her-
bergi var hann látinn vita, að samtal þetta
kostaði 50 dollara. Nú var að halda til herra
Ixley. Maður sá vildi umfram alt reyna að
hjálpa honum til að ná rétti sínum, þótt
annríkt ætti hann, en peninga varð Jónakim að
leggja fram, svo að málinu yrði hrundið af stað,
það gerði sig ekki sjálft. Jóakim hikaði ekki
við að láta þá af hendi, svo ekki skyldi það
í vegi standa.
Dag eftir dag fengu málafærslumennirnir
senda »erfingja« frá marskálk Cargill. Peir létu
öll málin ganga áfram eins og mál Jóakims,
og innan skamms voru allir þeir orðnir auð-
ugir menn, sem marskálkurinn lét náðarsól sína
yfir skína. »Erfingjarnir« borguðu 100 dollara
fyrir viðtal í 10 mínútur og þótti ekki dýrt,
því allir urðu þeir nafnfrægir og eftirsóttir, sem
höfðu mál að flytja fyrir erfingja Wilsons sáluga,
en þess urðu málafærslumennirnir að gæta, að
taka ekki að sér nema einn »erfingja« hver;
' hinir voru sendir áfram til þess næsta, eftir
fyrsta samtalið og 100 dollara. En yfir mar-
skálkinn rigndi þakklæti og heiðursviðurkenn-
ingum, boðsbréfum og líknarbænum, en þó
mest aðdáun embættisbræðra hans frá öllum
lögfræðingum yngri og eldri, nema einum.