Nýjar kvöldvökur - 01.01.1915, Blaðsíða 3

HVERJDM ER DM AÐ KENNÁ?
Saga eftir Frangois Coppeée.
I.
Það er rignir oft í Calvados og turnarnir
á kirkjunni fögru í Caen teygja tindana upp í
nærri sígráan himin, og er þar uppi sífeldur
skýjahrakningur af vestri. En Chretien Lescuyer
sonur Lescuyers yfirdómsmeðdómara hafði lifað
svo leiðinlegu lífi, þangað til hann hafði tvo
um tvítugt, að hann hafði ekki haft neina á-
nægju af því, þessi fáu skifti sem sér til sólar
þarna norður í Normandí. F*að hefði mátt í-
mynda sér að þessi veslingsmaður hefði fæðst
i hellirigningu.
Húsið, sem hann hafði orðið fyrir því vafa-
sama happi að fæðast í, var frá tímum latigafa
hans og var bygt á síðustu stjórnarárum Loð-
víks 15. Það var vafalaust skuggalegast af öll-
um þeim skuggalegu húsum, sem til voru í
Carmenstræti, sem þó var heldri nianna gata,
og þó hangir ólundin þar á hverju húsi; og
þar eiga heima fáeinar gamlar ættir, en öll önn-
ur hús standa tóin. Auk heidur sjálfa hunda-
dagana eru gatnasleinarnir blautir á röndunum
af slaga, og það fer hrollur um mann, ef mað-
ur horfir upp eftir inúrum húsanna. Þar andar
maður að sér ólundinní og kvefgerlunum í
löngum andartogum.
En við endann á strætinu fer að lifna yfir;
þar er Jóhannesartorgið, kátt og fjörugt; þar
úir og grúir markaðsdagana af bændum með
hvítar húfur og í biáum stökkum; en hinu-
megin, niðri við höfnina, bjarthærðir, norskir
hásetar í rauðum ullarskyrtum að setja timbur-
planka á land með miklum hávaða og gaura-
gangi.
En Carmengatan læst ekki neitt af neinu
vita. Hún fyrirlítur vinnuna í þessu fólki, þetta
N. Kv. IX. 1.
dónalega fjör, þennan skrílslega hávaða. Og hún
lokar hlerunum fyrir nærfelt öllum gluggum,
sein að strætinu snúa, á þessum höfðingjahús-
urn, sem sýnast vera; en múrar þeirra eru
smognir af rottum og músum, en’ innifyrir á
þar heima dramblátur, eyðilagður maður með
lömuðu hjarta.
Húsið hans hr. Lescuyers stóð ekki hinum
húsunum að baki að skuggsýni og ólundarsvip.
Það var greint frá öllum öðrum húsum með
háum múr og stóru, tvöföldu porti. En þetta
port var nærfelt aldrei opnað. Ef maður vildi
komast inn í húsið, varð maður að fara inn
um dyr, sem voru í öðrum portvængnum, og
var í þeim dyrum þung og stirð hurð, sem
gekk illa upp og aldrei nema í hálfa gátt. Þeg-
ar .maður var sloppinn inn um þessar skemti-
legu dyr, var maður kominn inn í þröngan
og skuggalegan húsagarð, og var hann lokað-
nr inni af tveim hliðarbyggingum með kláðug-
um múrsteinum, og eldvarnarmúr, sem var þétt-
vaxinn með óhreinum vafningsviði.
Húsagarðurinn var svo ógeðslegur sem hugs-
azt gat. í einu horninu stóð gamall brunnur
með brunnvindu, og var líkast því, sem hann
væri eitraður. Yfir gluggunum voru úthöggnar
hryllilega Ijótar grímumyndir, sem virtust vera
að gretta' sig til þess að gefa manni í skyn, að
það væri bezt fyrir hann að hafa sig^á burt
aftur, og riðpallarnir, með slitnum og losalegum
steinum í, sögðu skýrt og greinilega: »Hér er
enginn maður velkominn.*
Og þó var enn verra þegar inn fyrir kom.
Þar mátti alstaðar sjá merki um smásálarlegan
svíðingsskap og lögvizkurembilæti, svo það fer
um mann kuldahrollur óðara en maður kemur
1