Nýjar kvöldvökur - 01.01.1915, Blaðsíða 9

HVERJUM ER UM AÐ KENNA
7
út, ónýtist garðurinn minn,« og allar veðurspárn-
ar: sRað verður harður vetur í vetur, svölurn-
ar fara svo snemma.®
Þessi tómlegu, meiningarlausu samtöl voru
einstöku sinnum krydduð með dálitlu lasti um
náungann; Chreden lagði aldrei orð í belg, en
það var ekki talið honum til lýta, heldur miklu
fremur talið sem merki upp á ágætt uppeldi.
Aðeins einstöku sinnum skifti hann tveim — þrem
orðum við systurdóttur-dóttur frú Léger-Tabur-
eti en hún var bæði feimin og ekki nema 16
vetra, alin strangt upp af ömmusystur sinni og
Hædd eins og brengla.
Innan um allan þennan þurk og kulda var
þó Kamilla það eina, sem Chretien fanst hann
geta laðazt að. Hún var ekki lagleg, en hún
hafði góðleg og greindarleg augu og henni
fór það vel, ef hún brosti. Og einn daginn,
Þegar Lescuyer undirdómari var á leið heim
Ur Kanúkastræti með son sinn, lét hann son
sinn heyra á sér, hvar fiskur lægi undir steinj
^eð allar þessar heimsóknir, og féll Chretien
það vel í geð.
11 Þú veizt það líklega,« sagði faðir hans,
»að ungfrú Kamilla eignast með tímanum 18000
franka í árlega rentu . . . Og frænka hennar
gamla vill að hún giftist embættismanni. Háyf-
'rdómarinn við yfirdóminn, hann hr. Gigolet
úe la Nouziére, vildi feginn fá hana handa syni
sínum, en Georg er heimskingi, og féll nú í
Segn í þriðja sinn við embættispróf. En þú
getur tekið fullnaðarpróf eftir tvö —þrjú ár. Þó
e8 sé ekki innundir hjá þeim í París, á eg þó
enuþá nokkra góða vini í stjórnarráðinu, sem
geta hjálpað þér til þess að ná í undirdómara-
embaetti. Og svo virðist mér að þér muni lít-
ast heldur vel á ungfrú Letourneur, og þú þarft
ekkert að skammast þín fyrir að biðja hennar.
því að þó að móðurarfurinn þinn sé ekki stór,
þá færðu samt töluverðar eignir eftir mig. Pið
eruð nú bæði ofung ennþá til þess, að eg ætli
að fara að tala um þetta strax við frú Léger-
Taburet, því að hún er myndug kona og veit
hvað hún vill .... En hugsaðu nú um þetta,
sem eg hef sagt þér.«
Petta voru fyrstu orðin, sem sýndu, að hr.
Lescuyer var ekki alveg sama um son sinn,
enda verkuðu þau eins og mýkjandi dögg á
hina skrælnuðu sál í Chretien. Honum var al-
veg sama um þetta með heimanfylgju og eign-
ir. Æskan er ekki eigingjörn. Hann sá sig þeg-
ar í anda trúlofaðan Kamillu, og eignaði henni
alla þá góðu kosti, sem hann vildi hún hefði
til að bera. Honum fanst tilbreytingarleysið og
leiðindin sundrast við þessa tilfinningu; það
kom einhver ilmur af henni. Og í einfeldní
sinni sökti hann sér ofan í milda hugardrauma
um ástúðleg augnatillit, trúnaðarheit, skemti-
göngur með meynni niðri í garðinum meðfram
vínberjagrindunum nafnkunnu, og ef til vill
gæti þá viljað til þau yrðu ein og tekið þá
höndum saman.
Fám dögum síðar lét hr. Lescuyer son sinn
vita, að hann vildi finna hann inn í skrifstofu
sína.
Aldrei hafði undirdómarinn verið harðneskju-
legri á svipinn, þarna umgirtur af öllum rang-
indunum í leður- og kálfskinnsbandinu. Augu
hans brunnu sem glóandi kol undir brúnarskúf-
unum, og hvíta hálslínið var enn ískuldalegra
en nokkru sinni fyr. Pað minti ósjálfrátt á norð-
uríshafið og rostungaveiðar í borgarísnum.
»Sonur minn,« sagði hann í þeim tón, að
hitamælirinn hefir sjálfsagt lækkað um nokkur
strik, »eg hef nú tekið alvarlega ákvörðun um
framtíð þína. Ósk mín er sú, að þú takir fulln-
aðar-embættispróf í lögspeki við háskólann í
París eins og eg gerði, og því ætla eg að senda
þig til höfuðborgarinnar, og láta þig ljúka þar
námi. Pað mun taka tvö ár, ef þú ert iðinn.
Mér er það augljóst, að þú ert veikur og beygju-
legur í lund, og margar hættur og freistingar
munu bíða þín í þessum mikla bæ, þar sem
þú átt að standa á eigin fótum, en eg efast
ekki um, að það jafnast að fullu upp við hags-
munina af að vera í París, bæði fyrir nám þitt
og framtíð. Mundu altaf eftir því, að þó að eg
kynni að láta óátalið eitthvert glappaskot, get-
ur þú aldrei átt von á neinni vægð af minni
hendi, ef það kveður nokkuð að því. Eg hef