Nýjar kvöldvökur - 01.01.1915, Blaðsíða 22

20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
aa tóku svo af honum. Vöfðum við þá vasa-
klútum okkar um lær hans, og varð honum nú
við þetta hægra um gönguna um sinn. Svo
hafði og Randver meitt sig á fæti um sumarið
áður, en það meiðsli virtist batnað að fullu
löngu áður en við fórum. En nú tók fóturinn
að bólgna upp aftur, og bagaði það hann mjög.
Voru horfurnar nú ekki'sem glæsilegastar. Héld-
um við nú til baka um nóttina og fórum hægt.
Veður var gott og tíndum við einiber á leið-
inni og átum, því þennan dag lukum við nest-
inu.
Á fimtudaginn komum við að þverá einni
í bakaleiðinni, en þá var hún að sjá ófær. Að
vísu var ís á henni að sunnan, en að norðan
var auð vök við landið og hátt upp á bakk-
ann. Vökin mun hafa verið um 3 álnir á breidd.
A eiríum stað var jakastífla yfir vökina, en þó
fremur ótryggileg að sjá. Rann Sigurður þar
yfir með knáleik miklum, og svo langt upp f
bakkann hinumegin, að hann gat fest hendur
á grashnotta einum, er þar stóð, og síðan haft
sig upp á bakkann. Síðan rétti hann mér staf-
broddinn, og tókst mér svo að hlaupa þarna
yfir líka án þess jakastíflan rótaðist. En þá
leizt mér ekki á, hvernig hinir kæmust þarna
yfir. Leysti eg því af mjer pjönkur mínar, tók
upp reiptagl og rétti Randveri það á stafbrodd-
inum; brá hann því utan um sig, rétti okkur
svo aftur annan enda þess og hljóp svo yfir.
Rótaðist þá stíflan lítið eitt, svo hann tór ofan
í upp í hné rétt við bakkanti. Eins var farið
að við Helga, en hann hröklaðist ofan í upp
í mitti; en um leið og honum var kipt upp
úr losnaði um stífluna, svo að hún fór öll.
Hefðum við ekki slarkazt þarna yfir um, er
ekki annað sjáanlegt en að úti hefði veriðum okk-
ur alla, því að þarna höfðum við engan mat
með okkur. Við héldum svo áfram norður að
Jökulfallinu. Pegar þangað kom beljaði það
ofan á ísnum. Sigurður óð þegar út í það án
nokkurra umsvifa; átti eg ekki von á að hann
slyppi þar lífs af, því straumur var þungur og
tók vatnið honum nærfelt í mitti. Eg óð svo
út í á eftir honum, ef ske kynni að eg gæti
orðið honum að einhverju liði, ef eitthvað bæri
út af. En þegar eg kom út á ísinn fann eg
leir og möl undir fótum mér, svo að okkur
gekk öllum vel þarna yfir.
Þaðan héldum vér svo áfram upp að Hvítár-
vatni; þar ætluðum við yfir á ís. ís var á vatn-
inu, en þó hafði það sprengt hann af sér þar
sem straumur kom í það, svo við urðum að
ganga sveig vestur eftir því, til þess að kom-
ast suður fyrir. F*ar sem ísinn hafði sprungið
sundur, var hann afarþykkur, og hugðum við
því að hann væri níðsterkur, og héldum því
áfram hiklaust án þess að reyna fyrir okkur.
Pegar við vorum komnir alllangt vestur á vatn-
ið, brestur ísinn niður undan Sigurði; var þá
hepni að eg var nærstaddur, því að eg náði
þegar í treyjukraga hans og gat kipt honum
upp úr. Eftir þetta fórum við að reyna fyrir
okkur, og reyndist þá ísinn ónýtur, og kom-
ums við þar hvergi yfir; enda var okkur sagt
er suður kom, að í vatnið rynni á, er kæmi
norðan úr Svartárbugum, og væri ís jafnan ó-
nýtur í grend við ána. Við settumst því á ráð-
stefnu við ána, þegar við vorum búnir að reyna
til þrautar að komast yfir vatnið og sáum ekki
annað ráð vænna en snúa norður á fjöll aftur
og reyna að ná í malpoka okkar, sem við
höfðum skilið eftir. Pó kom okkur saman um
að reyna fyrst að ganga ofan með ánni niður
að vaðinu, en það er ekki nema lítill spölur.
Pegar þangað kom, var mjó spöng á ánni, en
þó svo, að við álitum fært yfir hana. Komumst
við þar yfir slysalaust, og urðu nú góðar von-
ir um að komast suðúr til bygða úr því basl-
inu. Svo lögðum við á stað frá ánni og suð-
ur á Bláfellsháls. En er þangað kom, þraut
Helga gönguna, var farinn að kvarta um tak-
sting og önnur ónot. Randver var og í þann
veginri að verða uppgefitin. Sáum við uú ekki
önnur úrræði en að setjast þarna að, og tók-
um við okkur þar náttstað undir klöppum
nokkrum sunnan í hálsinum og vildum hvílast
þar. Var þá á sunnan froststormur og ærið
sveljandalegt, þar sem við vorum rennandi
blautir upp í mitti. Við Sigurður tókum skinn-