Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 3

HVERJUM ER UM ÐA KENNA
99
En morguninn eftir fór honum samt að ó- úti undir berum himni. Sumartíðin var Ijóm-
róast. Hann gekk ofan til dyravarðarkonunnar í andi. Næturnar hlýjar. Natóle og Chretien sváfu
og spurði hana; en við þá fregn, að barnið^ vel í kolapramminum með gamlan tjöruvardúk
hefði ekki komið heim, söfnuðust nokkrar r ofan á sér. Reim hepnaðist altaf að nurla sam-
grannkonur saman.
»Hann er óféti, letiblóð, slæpingur, sem eg
ræð ekkert við,« sagði timburmaðurinn; »og
svo er hann nú hlaupinn burt í ofanálag.«
»En ef honum hefði nú viljað eitthvert slys
ti!.« sagði ung kona, sem var aumingjaleg á
svipinn og með veiklulegt barn á handleggn-
um.
»Nei, það er ekki hætt við því,« svaraði
Prosper. »Eg þori að deyja upp á það, að
hann er á slangri einhverstaðar úti. Hann svíkst
úr skólanum hvað ofan í annað.«
»Eg skal segja yður nokkuð, Aubry,« svar-
aði unga konan, »hann er svo oft grátbólginn
aumingja drengurinn ... Eg veit nú reyndar,
að svona strákar eru oft óþekkir ... En ætl’
þér séuð ekki ofharður við hann?«
Timburmaðurinn varð óðara eldrauður af
ofsareiði.
»Pér gætuð altaðeinu vel sagt það hreimt
út, að eg misþyrmdi honum og hefði rekið
hann burt,« sagði hann; »guð hjálpi mér, hvað
veröldin er ranglát.. . Nei, nú skal eg segja
yður, hvernig í þessu öllu liggur. Við vorum
ekki gift, hún, sem dó, og eg, og strákurinn,
sem þér kennið svo mikið í brjósti um, er
sonur guð veit hvers, og eg hef bara haft hann
hjá mér af gustuk... Og svo eru þetta þakk-
irnar, sem eg fæ.«
Og þegar Prosper gekk út á lögreglustöð-
ina að segja til þess að barnið væri horfið,
voru allar kjaftakerlingarnar á einu máli með
það, hvað manngarmurinn hefði verið góður
og artarlegur við drenginn.
Það fréttist ekkert til Chretiens í heila viku.
En hvað var orðið af honum ? Hann var orð-
inn blátt áfram flækingur.
Pví verður ekki neitað, að honum þótti
það dæmalaust gaman framan af. Pað er brot
af villimanni í hverju barni. Peim finst það
svo eðlilegt að sjá sér fyrir fæði sjálf og liggja
' an svo niarga skildinga, að þeir gátu fengið
eitthvað steikt í bréfi í morgunmat og keypt
sér eitthvað af aldinum við vagnana í miðdeg-
ismat. Peir þurftu bara að halda sig í grend
við greiðasöluhúsin, leikhúsin eða opinbera
skemtistaði á kvöldin, því að ómaksaurar og
ölmusur eru ekki fastar fyrir hjá eyðslumönn-
um og fólki, sem er úti að skemta sér. Natóle
þekti París eins vel eins og smali þekkir hag-
ana heima hjá sér, og vissi vel, hvar hægast
var að ná í tíeyringa. A daginn slangruðu þeir
um hvar sem vera vildi. Og var það ekki
gaman! Þeir fóru í dýragarðinn og skoðuðu
dýrin, þeir slangruðu meðfram fljótinu og sáu
skipin þjóta framhjá fyrir gufunni, þeir höfðu
gaman af að sjá hestana bítast og ausa, þegar
þeim var brynt, svo vatnið gaus upp yfir höf-
uð þeim. Peir sváfu um miðjan daginn þar
sem þeim sýndist í grasinu, og Natóle, undra-
barnið Natóle átti ekki jafningja sinn f því að
spenna burtu lausa fjöl úr girðingu með bak-
inu. En það skemtilegasta af öllu var þó h; æðsl-
an við það að þeir yrðu handsamaðir. Að
gabba »lubbana«, »snuddarana«, »þefdýrin« —
Natóle kunni ótal niðrandi nöfn á lögreglunni
— var eitthvað annað og matarlegra en að
leika feluleik og skolla.
En stundum var nú samt minna um gam-
anið. Pað kom t. d. fyrir sú dynjandi Iniðar-
rigning, að þeir urðu að standa þrjár stundir
í rennu undir brúarboga til þess að standa af
sér rigninguna. Og það fór að skorta peninga.
Einusinni fengu þeir ekki annað í kvöldmat
en fáeinar sveskjur, sem Natóle hnuplaði frá
sætindasala einum. En hvað um það. Svo lifðu
þeir á molum — kostnaðarlaust — eins og rnýsn-
ar. Pað er nóg af þeim músum í lestarúminu í
skipi því, sem er í bæjarmerki Parísar.
En við lok hins fímta dags ruglaðisí a*t rím.
Veðrið fór að spillast. Það rigndi bæði oft og.
mikið, einkum á nóttum. Fast heimili höfðu
1*