Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 12

108
NYJAR KVÖLDV0KUR.
lega glófa, bar á sig úrfestina, helti úr ilmvatns-
glasinn í skítugan vasaklút, sem hann hafði og
í föt sín, néri hárolíu í hausinn á sér o. s. frv.
Svo snuðraði hann í borðskúfunum og graut-
aði þar öllu til. Rar fann hann nokkra lausa
hárlokka, sem Fanny hafði vandlega falið, og
nældi þá á sig með hárnálum, sem hann einn-
ig fann þar. Síðan batt hann bláu bandi um
höfuðið og skoðaði sig í speglinum, 'og fanst
honum þá vera komið á sig allmyndarlegt
stúlkuhöfuð, svo sjálfsagt væri að halda áfram.
Það var heldur ekki fyrirhafnarmikið, kjóllinn,
sem systir hans hafði farið úr, lá þar hjá hon-
um á stól, og hann var ekki lengi að snara
sér í hann, og sauð þá í honum hláturinn,
þegar honum fanst hann vera kominn í fullan
kvenskrúða. Polly var svo sokkin ofan í bók-
lesturinn, að hún tók ekki eftir því, sem dreng-
urinn var að hafast að, enda var hann hulinn
af rúmtjaldi, sem var á milli þeirra. Nýtt flau-
elssjal, hattur, búi og væn sessa, sem hann
tróð innan undir kjólinn, til að ná viðunanlegri
digurð, fullkomnuðu kvenbúninginn svo hon-
um líkaði vel, og í þessum skrúða tiplaði hann
með tilgerð fram fyrir Polly. Hún fór fyrst að
skellihlæja að þessu skrípi, en þegar hann kom
með þá tillögu að fara þannig búinn ofan í
stofu til systur sinnar og aðkomnu stúlknanna
fór af henni hláturinn.
»Nei, það máttu ómögulega, Fanny fyrir-
gefur þér það aldrei, ef þú ferð að sýna lausa-
hár hennar og annað skart á þennan hátt, það
eru líka karlmenn niðri, og það mundi henni
þykja verst af öllu, ef þú létir þá sjá þig eins
og skrípamynd af henni,« sagði Polly alvarleg
og óttaslegin.
»Pá verða gletturnar því áhrifameiri og
skemtilegri. Fanny befur ekki verið góð við þig
og hún hefur ekki nema gott af því, að þú
komir ofan með mér og kynnir mig fyrir gest-
unum, sem góða vinstúlku þína. Komdu nú
með mér, þetta getur orðið bezta skemtun.«
»Eg fer ekki eitt fet, hvað svo sem ágeng-
ur, en farðu nú úr þessum skrúða. Við getum
gert okkur annað til gamans en að vera og
láta eins og skrípi.«
»Eg lít alt of vel út í þessum klæðnaði til
þess að lofa ekki einhverjum að sjá mig og
dást að mér, komdu bara með og muntu sanna,
að allir munu talá um, að eg sé myndarstúlka,
sem kunni að búa sig eftir nýustu tízku.«
Drengurinn var svo skoplegur, þar sem hann
stóð og var að reyna að temja sér tilgerðar-
fettur og viprur, að Polly gat ekki varizt hlátri,
þótt hún hins vegar væri ráðin í að koma i
veg fyrir, að hann færi ofan til gestanna, og
fór því fyrir dyrnar.
»Farðu frá, fyrst þú vilt ekki koma með,
fer eg einn,« sagði Tumi.
»Nei, þú ferð hvergi.«
»Hvernig hugsar þú þér að aftra því, ung-
frú Ráðrík?«
»Pannig,« sagði Polly og aflæsti hurðinni
skyndilega og stakk lyklinum í vasann og kink-
aði svo kolli ákveðin framan f Tuma.
Drengurinu var skapmikill og það hafði
ill áhrif á hann, þegar hann sá, að ráðin átti
að taka af honum. Hann gleymdi nú alveg að
hann var að leika stúlku, stökk því að Poliy
með ofsa og mælti:
»Hættu þessu glensi, eg læt ekki bjóða mér
slfkt.«
»Ef þú lofar því að hætta við að stríða
Fanny, færðu að fara út.«
»Eg lofa engu, fáðu mér bara lykilinn, ann-
ars skaltu hafa verra af því.«
»Heyrðu, Tumi, reyndu nú að ájta þig og
verða ekki eins og villudýr. Eg ætla einungis
að vernda þig frá óþægindum og illindum.
Fanny yrði ákaflega reið, ef þú færir ofan í
fötunum hennar svona afkáralegur; þú ættir því
að fara úr þessum skrúða, og þá færðu þegar
að fara út.«
Tumi svaraði þessu engu en stökk að öðr-
um dyrum, sem voru á herberginu, en þær
voru líka læstar. Hann leit svo út um glugg-
ann, en það var of hátt að stökkva út um
hann. Þá sneri hann sér enn að Polly með
ofsa: »Viltu ekki fá mér lykilinn?«