Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 14

110
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
sýna að hún hefði rétt að mæla og gerði eigi
ofmikið úr kunnáttu vinstúlku sinnar, tók hún
fratn þykka bók í smáu broti og fór að fletta
henni. A fremstu síðunni stóð: Dagbók Pollyar.
»Lofaðu okkur að sjá myndirnar, það skað-
ar engan,« sagði Tumi.
>Já, lofaðu okkur að sjá þær,« át Fanny
eftir, og rétt á eftir fóru þau að hlæja að skrít-
inni mynd af Tuma, þar sem hann lá i gróf-
inni undir hjólhestinum og hundinum sem stóð
yfir honum. Myndin var að vísu ekki nema
lauslegt riss, og langt frá því að vera gallalaus,
en hún sýndi að Polly hafði glögt auga fyrir
því sem skoplegt var. Pá kom mynd af Fanny
og Frank, og af Tuma þegar hann var að flytja
orustukvæðið, mynd af Polly sjálfri og herra
Shaw úti í garðinum og af Katy með Maud í
fanginu. Svo komu mjög hlægilegar myndir af
mörgum skólasystrum Fannyar.
»Sú er nú ekki öll þar sem hún er séð,
sem á þennan hátt gerir okkur hlægilegar bak
við tjöldin,* sagði Fanny sem reiddist af því
að Polly á þennan hátt hefndi fyrir marga lít-
ilsvirðingu, sem henni hafði verið sýnd af stúlk-
unum, sem allar þóttust yfir hana hafnar.
»Hún málar ágætlega,« sagði Tumi meðan
hann virti fyrir sér mynd af fallegum dreng,
sem Polly hafði málað geislaumgjörð utanum.
Neðan við hana var skrifað: »Minn kæri Jimmy«.
»Pú mundir ekki dást að henni, ef þú viss-
ir hvað hún hefir skrifað um þig,« sagði Fanny,
sem hafði lesið nokkrar línur sem stóðu þar á
einu blaðinu.
»Hvað er það, sem hún skrifar ?« sagði
Tumi, sem gleymdi því að hann hafði einsett
sér að lesa ekki dagbókina.
»Hún hefir skrifað hér: ,,Eg hefi reynt að
láta mér líka vel við þennan dreng, og stund-
um gengur það vel, en hann er oft stirfinn,
kargur og óhlýðinn við foreldra sína. Hann
stríðir okkur stúlkunum og er yfirleitt svo ó-
stýrilátur, að eg næstum því hata hann. Pað
er ekki rétt gert af mér, en eg get ekki að því
gert.“ Hvernig lízt þér á þetta?« spurði Fanny.
»Haltu áfram og látum okkur sjá hvað hún
skrifar um heimasæturnar,« sagði Tumi, srm
hafði lesið lengra en systir hans.
»Skrifar hún eitthvað um mig?« sagði Fanny
og hélt svo áfram. »Fanny og eg verðum víst
aldrei vinstúlkur framar, af því hún skrökvaði
að föður sínum og vill ekki fyrirgefa mér, að
eg vildi ekki gera það sama. Eg hafði ímynd-
að mér að hún væri góð stúlka, en nú get eg
það ekki framar. Ef hún væri eins og eg í
fyrstu hélt hún væri, mundi mér þykja vænt
um hana, en hún er ekki leugur vingjarnleg
við mig, og þótt hún oft tali um að menn
eigi að vera kurteisir, kemur hún ekki ávalt
kurteislega frain við mig. Henni finst eg sérleg
og sveitaleg, og það er eg líka, en aldrei
mundi mér koma til hugar að hlæja að stúlku
fyrir það, að hún væri fátæklega klædd eða
fyrir það þótt hún bæri sig ekki til að öllu
leyti eins og þessar stórbæjastúlkur. Eg hefi
tekið eflir því, að hún skopast að mér, enda
er eg nú ef til vill ekki eins og eg ætti að
vera. Eg mundi fara heim, yrði það eigi skoð-
að sem vanþakklæti við herra Shaw og gömlu
frúna, sem mér þykir svo vænt um.«
»Nú hefír þú fengið þinn vitnisburð, Fanny,
hættu nú að lesa og við skulum fara,« sagði
Tumi, sem gladdist yfir sneiðum þeim, sem
systir hans fékk.
»Ekki undireins,* sagði Fanny og blaðaði
aftur eftir bókinni þar til hún kom að opnu,
sem virtist hafa verið vætt með tárum, þar las
hún upp:
»Nú er enginn kominn á fætur þennan
sunnudagsmorgun, svo eg hefi góðan frið að
skrifa í dagbókina mína. Síðustu dagana hef-
ur legið svo illa á mér, að eg hef ekki feng-
ið mig til að skrifa neitf. Mér þykir vænt um
að verutími minn er tiú brátt á enda, því það
kvelur mig að vera hér, og hér er enginn, sem
hjálpar mér að vera eins og eg ætti að vera.
Eg öfundaði Fanny um tíma, en nú er eg hætt
því, því að foreldrar hennar bera ekki eins
mikla umhyggju fyrir henni eins og foreldrar
mínir bera fyrir mér. Hún er hrædd við föður
sinn, en móðir hennar lætur alt eftir henni. Eg