Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 8

104
NYJARfKVÖLDV0KUR.
Og ef hann er nú yngri en fjórtán vetra,
er það ennþá verra. — Að hugsa sér svo hættu-
Iegan glæpamann. Rá er hann gerður að hegn-
ingarhúsfanga, þangað til hann er orðinn full-
veðja.
Þeð er eins og ekki verði komizt hjá þess-
ari andstygð, eins og þjóðfélagið hrapaði sam-
an eins og spilahús, ef það væri ekki. Petta
getur verið. En eg bið menn að misvirða ekki
við mig, þó að eg sé ekki hugfanginn af þjóð-
félagsskipuninni eins og hún er yfirleitt hjá oss.
Dómarinn, sem yfirheyrði Chretien, sýndist
ekki vera neinn sérlegur stórlax. Alment álitið
mundi mönnum hafa sýnzt hann lítill, ellileg-
ur og vesaldarlegur, illa var hann klæddur og
sat við hrörlegt mahóniviðarborð. En í raun-
inni var hann hygginn maður og góður, og
brjóstgæðin Ijómuðu út úr augulium hans
djúpu. Rétt hjá honum, við annað borð Iítið,
sat sá sem lægri var í tigninni, skrifarinn, og
nagaði í gríð neglurnar á vinstri hendi sér,
eins og þær væru einhver afbrigðasætindi.
Lögregluþjónn leiddi Chretien fram — litla
vesalings Chretien, í ræflum, skjálfandi af
hræðslu og hikstandi af gráti. En dómarinn sá
uudireins, að hann var ekki einn af þessum
vanálegu flækingum, sem voru forhertir í löst-
um frá blautu barnsbeini. Veslingar! Þeir eru
brjóstumkennanlegir. Reyndar hafði dómarinn
yfirheyrt Natóle rétt á undan og afhent hann
síðan föður sínum, sífullum trésmið, sem var
giftur í seinna sinn argasta skassi, sem hataði
stjúpson sinn og barði hann eins og harðan
fisk. Dómarinn vissi svo, að þessi vinur hafði
gint Chretien með sér, og að það var í fyrsta
sinn, sem hann hafði hlaupið að heiman.
Hann friðaði drenginn, reyndi að hressa
hann upp, fékk hann til að segja hina rauna-
legu hversdagssögu sína, og hann fann að hann
sagði satt.
Hann sneri sér að réttarþjóninum og sagði:
»Það hefur þó verið sent eftir föður hans?
Er hann kominn?*
»Já.«
»Látið hann þá koma inn.«
Chretien varð ókvæða af hræðslu, er hann
heyrði föður sinn nefndan, og flúði út í horn.
Dómarinn ypti öxlum og var hann þó slíku
vanur.
Prosper Aubry hafði verið sóttur í vinnu-
stofuna, og kom hann inn í verkamannablússu
og hleypti illilega brúnum.
»Setjist þér niður,« sagði dómarinn; hérer
sonur yðar, sem liefur hlaupið burt frá yður
fyrir nokkrum dögum; eg tel víst þér hafið
verið órólegur hans vegna og sagt til um hvarf
hans á lögreglustöðinni í yðar bæjardeild. Eg
verð að bæta því við, að fregnir þær, sem við
höfum af yður eru góðar. En barnið segir
þér séuð vanur að berja hann eins og fisk.«
Timburmaðurinn leit heiftaraugum til
Chretiens.
»Ætl’ þér vilduð, nerra dómari, láta dreng-
inn fara ögn út,« sagði hann. »Pað er dálít-
ið, sem eg vildi tala um við yður einslega.*
»Já, velkomið,« svaraði dómarinn.
Hann lét réttarþjóninn fara út með Chretien.
»Hvað vilduð þér svo segja?«
»Eg vildi biðja yður, herra dómari,* sagði
Prosper Aubry og tók blað af stimpluðum
pappír upp úr vasa sínum, »að lesa þetta fæð-
ingarvottorð: Chretien Forgeat, sonur Perrinettu
Forgeat; faðirinn óþektur . . . Pessi strákur er
því ekki mín eign. Hann er sonur kvenmanns,
sem eg hefi haldið saman við, það er alt og
sumt . . . Hún er dauð og eg hefi haldið strák-
inn í gustukaskyni. Ætlið þér nú þar á ofan
að fara álasa mér fyrir það, þó eg slái strák-
inn snoppung, þegar þess þarf með?«
»Foreldralaust barn. Og engum þykir vænt
um hann!« tautaði dómarinn; það var auð-
heyrt að dómarinn, að hann þekti vel til með
slíkt víðar.
»Pað má vel segja svo,« svaraði timbur-
maðurinn hranalega. »Svo mikið get eg að
minsta kosti sagt, að hvert sinn, sem eg sé
þennan andstygðarorm, minnir hann mig á að
stúlkan, sem eg lifði saman við hafi verið lausa-
kind, og að eg hafi gert rangt í því að íþyngja
mér með þessum strák, þegar hún var dauð,