Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 16

112
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
færðist um að hún væri með fullu fjöri. Hann
settist svo hjá henni og fór að biðja um fyrir-
gefningu.
Polly var ákaflega reið og hún hafði líka
ástæðu til þess, en hún var ekki langrækin, og
þegar fyrstu geðshræringin rénaði, fóru tilfinn-
ingar hennar að breytast. Pað er erfitt að fyr-
irgefa, en þegar hún heyrði að Tumi bað um
fyrirgefningu í fullri hreinskilni, gat hún ekki
forhert hjarta sitt gegn honum, eða neitað að
taka hann aftur í sátt, þar sem hann hrein-
skilnislega kannaðist við að það hefði verið
ósæmilegt að Iesa í dagbókinni. Hún mat það
líka við hann að hann dró það ekki að biðja
um fyrirgefningu og afsaka ávirðing sína. Hún
fyrirgaf því systkinunum í hjarta sínu áður en
hún lét það í ljós með orðum. Hún var eigi
laus við þá hégómagirni kvenna að hafa ánægju
af því að þeir sem hefðu gert á hluta hennar
fengju dálítið að vorkennast.
»Komdu nú út og talaðu við mig, eg hefi
haft mikið fyrir því að leita að þér til þess
að biðja þig fyrirgefningar,« sagði Tumi.
»Fanny gerir ekki annað en skæla uppi á lofti,
og þú liggur hér steinþegjandi niðri í tröppu-
skotinu. Eg einn má hafa fyrir því að koma
öllu í lag aftur.«
Pað gladdi Polly að heyra að Fanny væri
að gráta. Henni fanst hún mundi hafa gott af
því, og hún fór hálft í hverju að vorkenna
Tuma að mega vera að ganga á milli sín og
hennar til að sætta þær. Hún fór að smá brosa
og svo rétti hún drengnum hendina. Tumi var
í þann veginn að hrista hana hjartanlega þegar
hann tók eftir rauðum bólguþrota um úlfliðinn.
Hann vissi hvað valdið hafði og roðnaði og
tók svo gætilega í hendina sem hann gat.
»Viltu líka fyrirgefa mér þetta,« sagði liann
og strauk gætilega höndina og úlfliðinn.
»Já, eg finn eigi til af því lengur,« Polly
dró að sér hendina og var leið yfir að Tumi
skyldi taka eftir að hún var bólgin.
»Fanny er mjög hrygg og iðrandi synd-
ari, viltu ekki fyrirgefa henni líka?« jspurði
Tumi, sem mundi eftir hinni samseku systur
sinni.
»Eg fer upp til hennar,« sagði Polly og
spratt á fætur og hljóp frá Tuma, sem sat eftir
með glaðlegu yfirbragði.
Frá því segir ekki, hvernig stúlkunum gekk
að sættast, en eftir allmikið mas, skælur, kossa
og hlátur höfðu þær jafnað sig og samið full-
an frið.
Dagurinn Ieið svo í fullum friði og bezta
samkomulagi. Um kvöldið, þegar Polly var í
þann veginn að hátta, var drepið á dyr hjá
henni. Hún opnaði hurðina og stóð þá flaska
á þröskuldinum og við hana fastur miði, sem
þetta stóð á:
»Góða Polly, Opodeldok er bezta pieðal
við tognun. Vættu dulu í því og vefðu um úln-
liðinn, og þá muníu verða jafngóð að morgni.
Eigum við að fara sleðaferð á morgun? Mér
þykir ákaflega leiðinlegt að hafa meitt þig og
angrað. Tumi.«
Framh.
---------------
Sagan af honum Tuma litla.
Eftir Mark Twain
»Við skulum ekki skeyta hót um leðurblök-
urnar, en reyna bara að finna aftur leiðina sem
við komum. Petta verður altaf verra og verra.«
Tumi nam staðar og rauf dauðakyrðina
með nokkrum háum hrópum, en þau fengu
ekkert annað svar, en bergmálið, sem endur-
kvað frá auðum göngunum eins og lágir hæðn-
ishlátrar. Engin mannleg vera hafði heyrt hróp-