Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 9

HVERJUM 'ER UM AÐ :KENNA.
105
bví að hann er mesta óhræsi og mér er illa
v'ð hann . .. Rér getið gert við hann, hvað
sem yður sýnist, eg vil ekkert orð framar um
hann heyra. Og eg hefi fullan rétt t'l að segja
Svo, ætla eg að vona. Eða er ekki svo?«
Prestur eða hver kristinn maður með nokk-
Urn snefil af brjóstgæðum í hjarta hefði nú
svarað: »Nei«. En gamli maðurinn, sem Pros-
Per beindi spurningunni að, gat ekki svarað
nema f nafni laganna.
»Jú, þér hafið það,« svaraði dómarinn með
alvarlegri röddu. En eg bið yður þó að gæta
Þess, að þetta er sonur þeirrar konu, sem þér
hafið elskað, og hann hefur nú engan að halla
Ser að í heiminum nema yður. Gætið þess,
hér hafið verið of harður við hann . .. Ókost-
lr hans eru fyrirgefanlegir. Sýnið nú að þér
hafið gott hjarta og hafið hann hjá yður. Þó
bér alið hann hart upp, verður það þó altaf
skárra en uppeldi hins opinbera. Eg hef ekki
nema einn stað til að senda hann í — — og
það er voðastaður. Hann kemur þangað sak-
laus ... Ef til vill kemur hann þaðan gerspilt-
ur, og nær sér aldrei alla æfi... Framtíð þessa
drengs hvílir á yðar ábyrgð. Pér eruð góð-
menni, Aubry. Pér sleppið ekki barninu. —
eða ætlið þér að gera það?«
Prosper lét hann rausa og steinþagði, en
hrukkati á milli augnabrúnanna dýpkaði altaf.
»Hef eg rétt fyrir mér -- já eða nei ?« tók
hann upp aftur.
Dómarinn þagði við og horfði ofan í gólf-
ið. Prosper tók húfu sína, labbaði burt og
sagði ekki orð.
»Viljið þér nú sjá um það sem verður að
vera?« sagði dómarinn við skrifarann og var lít-
ið eitt skjálfraddaður.
— Sama kvöldið var Chretien, lausaleiks-
barnið foreldralausa, sent í uppeldisstofnun Há-
flatanna í Marne-et-Oiseamti. Meira.
Háttprúða stúlkan.
Eftir Louise May Alcott.
Framh.
Erfiðleikar.
Pað ber stundum við, að börn, sem um
skeið hafa verið óvenjulega siðprúð, vinna það
UPP aftur með því að vera óhemjulega óstýrilát
hinn sprettinn. Þannig fór það fyrir Tuma.
Hann var eins og engill vikuna eftir að hann
^eiddi sig, svo amma hans var farin að halda
drengurinn væri eigi með öllu heilbrigður.
gamla konan þurfti ekki lengi að vera á-
hyggjufull vegna siðprýði piltsins, því innan
^árra daga var alt komið í gamla horfið með
hann, og hann var orðinn til hálfgerðra vand-
r*ða á heimilinu.
»Petta byrjaði alt saman fyrir heimku Poll-
yar,< sagði Fanny, og átti þá við atburð, sem
kom fyrir á heimilinu þessa dagana. Kvöld eitt
hafði Polly hlaupið út í anddyrið til að taka á
móti herra Shaw og var að hjálpa honum úr
yfirhöfninni; var þá dyrabjöllunni hringt, og
þegar hún lauk upp var henni réttur blóm-
vöndur af ókunnum manni, sem bað hana að
færa ungfrú Fanny hann.
»Halló! hvað er nú þetta? Polly litla ei
ekki lengi að afla sér vina,« sagði herra Shaw
hlægjandi. Polly bæði brosti og roðnaði um
leið og hún dró að sér ilm þessara nýplokk-
uðu glerhúsblóma og las nafn Fannyar á
bréfinu, sem var falið á milli þeirra.
Hefði Polly ekki verið heimskingi, eins og
Fanny komst að orði, hefði hún þngað og ekki
látið á neinu bera, en hún var hrekklaus og
hreinskilin og því sagði hún: »Ó, þetta er ekki
til mín heldur til Fannyar, líklega frá Frank,
14